Ushbu kitobdan joy olgan hikoyalar

unutmang.

ONAMNING DALDASI

12 yil avval, maktabni tugatishim arafasida qayerga o’qishga topshirishim uzoq muhokama qilindi. Ota – onam imkoniyat, sharoitni hisobga olibmi yoki katta shaharda ko’ngli ham, o’zi ham nozik qizlari qiynalib qolishi mumkinligini o’ylabmi, poytaxtda emas, Sirdaryoda o’qishimni taklif qilishdi. Men yo’q deya olmayman – nuqul shu mavzuda gap ochilsa, yig’layman. Xo’p deyishga orzularim yo’l qo’ymaydi. Otam «Yig’lamasdan fikringni ayt», desa ham jur’atim yetmaydi. Hujjatlarimni tayyorlab bo’lgach, yo’lga otlandik. Albatta, Sirdaryoga. Taqdirga tan berib otamga ergashdim. Uydan chiqar mahalim onam to’xtatdi – da , qo’limga pul tutqazdi:

-Shuni ham olib qo’y, balki Toshkentga o’tib ketarsizlar…

Mehnat ta’tili uchun olgan pulidan berayotgandi onam menga. Qalbimda umid uyg’ondi, qadamlarim ildamlashdi. Gulistonga kelgach, otamga dadil orzumni aytdim:

-Men Toshkentda o’qiyman!

Orzularimiz ushalishida, kattami – kichikmi yutuqlarga erishishimizda bizdan ko’ra onalarimizning hissasi ko’proq.

SALOM, YAPONIYA!

Yigirma uch yoshda edim. Ilk murodimga boshqorong’iman. Turmush o’rtog’im «Ko’ngling nima tusayapti?» deya so’rashni kanda qilmaydi. Bir kuni o’z – o’zidan paydo bo’lgan istagimni aytdim:

-Yapon tilini o’rganishni hohlayman! Yaponiyaga borgim kelayapti…

Qiziq?! Nega aynan yapon tili? Nima uchun Yaponiya? Hatto o’shanda o’zim ham shuurimdagi bu orzuning sababini anglamasdim. Balki qiyg’os ochilgan sakura gullari meni o’ziga chorlagandir…

O’g’limiz dunyoga keldi. Yillar o’tdi. Ingliz, turk tilini mukammal o’rgandim. Yaponiya esa hayolimdan ko’tarildi. Oradan 23 yil o’tib, o’g’lim 23 yoshida yapon tilini o’rganishga kirishdi. Keyin Tokioga o’qishga kirdi! Mana, jo’nab ketish arafasida.