Turk xalq adabiyotiga oid terminlar lug‘ati âGÂz-i dâSTÂN

OSIB YURGICH. Qadimdan soz shoirlari o‘rtasida tashkil qilinadigan she’riy bahslarda g‘olib bo‘ladigan shoirga berish uchun qahvaxona devoriga osib qo‘yilib ko‘rsatiladigan qilich, to‘pponcha, shol ro‘mol, kamar, xurjun kabi mukofotlarga berilgan nom.

AŞIK. Saz şairi, halk şairi. Halk edebiyatı sahasında, “saz” anlamında, yaygın olarak "âşik" terimi kullanılır, Hece ölçüsüyle ve uyaklı, halkın anlayabileceği sade bir dille şiirler söyleyen, saz eşliğinde özel bir ezgiyle şiir okuyan, türkü söyleyen, halk hikayesi anlatan, yurdu dolaşarak kendisinin ve ustaların eserlerini sözüyle sazıyla yaymaya çalışan sanatkâr ruhlu sahsiyetlere âşik adı verilir.
OSHIQ (BAXSHI). Soz chalib qo‘shiq aytadigan xalq shoiri. Xalq adabiyoti sohasida “soz” ma’nosida keng ma’noda “oshiq” termini ishlatiladi. Barmoq vazni bilan va qofiyali, xalqqa tushunarli bo‘lgan sodda tilde she’rlar so‘zlovchi, soz yordamida o‘ziga xos uslub bilan she’r o‘quvchi, turku aytuvchi, xalq hikoyasini hikoya qiluvchi, mamlakatni aylanib o‘zining va baxshilarning asarlarini o‘z so‘zlari bilan sozi yordamida yoyishga xizmat qiluvchi san’atkor ruhiyatli shaxslarga “oshiq” deb yuritiladi.

ÂŞIK EDEBÎYATI. Saz şiiri. Âşıkların (saz şairlerinin) ortaya koyduğu eserlerin oluşturduğu, halk edebiyatı içinde yer alan bir kol. Anonim ürünlerin dışında kalan yani söyleyeni belli olan manzum eserlerin (koşma, semai, kalanderi, türkü, ağıt vd.) meydana getirdiği toplam bu isimle adlandırılmıştır. Kimi aşıkların başından geçen ve yaygınlaşip şöhret bulan hikayeler de aşık edebiyatı içinde ele alınır; Bir tarikate mensup olup o yolda şiir söyleyen tekke şairlerinin eserleri, âşık edebiyatına dahil edilmemiştir. Fuad Köprülü, âşık edebiyatının, halk edebiyatindan ayrı bir edebiyat olarak kabul edilmesi gerektiğini savunmuşsa da, sahanın sonraki araştırmacıları, katı bir ayrıma gitmemiş; âşik edebiyati halk edebiyatının bir kolu olarak incelemişlerdir.