T. C. Bartin üNİversitesi sosyal biLİmler enstiTÜSÜ TÜrk diLİ ve edebiyati anabiLİm dali yeni TÜrk edebiyati biLİm dali 2000-2010 arasi küÇÜrek öYKÜde postmodern izler yüksek lisans tezi hazirlayan tezcan kurt danişMan prof

3.3.4. Ferit Edgü/ Nijinski Öyküleri 
Ferit Edgü’nün Vaslav Nijinski’den ilhamla yazdığı öykü kitabının ikinci 
bölümündeki anlatılarda yazarın kullanmış olduğu mekânların algısal yönünün ön 
planda tutulduğu yerler olduğu anlaşır. Zira 
Hak 
(s. 71) başlıklı anlatının girişindeki 
“N’nin anısına. Gözlerini bu dünyaya kapadığı gün. 28.06.06
” şeklindeki epigrafta, 

---

78 
gözlerin, adına dünya denilen mekândan başka bir mekâna geçiş için bu tarihte 
kapatılması, postmodern tavrın en güzel örneklerinden biridir. Öyle ki anlatı kişisinin 
“
başını koyduğu yastık (…), yattığı yatak (…), içinde yaşadığı ev (…), suladığı çiçekler 
onun değildi(
r
)”.
Çünkü postmodern anlatılarda mekânın bir önemi yoktur. 
Somut bağlamda mekânın zihin bulanıklığına yol açtığı 
Doğum Günü 
(s. 83) 
başlıklı anlatıda halasının 
100. doğum gününü kutlamak için 
onun evine giden anlatı 
kişisinin katil zanlısı olması anlatılmaktadır. Mekânın bir ev olduğu ve yaşlı bir kadın 
olan halasının evine polisten önce anlatı kişisinin girip girmediği yönünde oluşan 
sorular, modernizmin insanları 
ev’
e kapayarak onları nasıl ölüme terk ettiğini anlatması 
yönünden dikkat çekicidir. Anlatı kişisi halasının evinin kapı zilini üç defa çaldı diye, 
komşu olarak anlatıda kendine yer bulan figüratif kişi 
“… kapıyı çalıp kafamı 
şişirmeyin” 
diyecek kadar müsamahası olmayan bir karakterdir. Modernizmin bu hale 
soktuğu insanlar, kendiliklerini yani benliklerini kaybetmiş biçimde postmodern 
dönemde yaşam savaşı vermektedirler.
Anlatı kişisi yönünden dış/ geniş, ölen kadın yönünden iç/ dar ve komşu 
yönünden de hem iç/ dar hem de dış/ geniş olma özelliği gösteren anlatıdaki yerler, 
anlatı kişisinin 
“anahtarı bana bırakmamışlardı (…), dolayısıyla eve ben girmiş 
olamam (…), yalnız kapı yok a, pencere de var. (…), pencerelerin hepsi içerden 
sürgülüydü. (…), dolayısıyla elinde anahtar olan biri girdi eve (…), ben kapıyı üç kez 
çaldım açan olmadı.” 
şeklindeki ifadeleri, modernizmin akla, mantığa, deneye verdiği 
önem yönünden, halasının ölüm haberiyle eve gelen polislerin ondan şüphelenmeleriyle 
oluşan psikolojik algı durumunu gösteren 
“Bu kişi ben olabilir miyim?”
cümlesi ise 
postmodernist bir izdüşüm olarak önemlidir. Bu olaydan sonra anlatı kişisi modern 
yaşamın olumsuzluklarını fiilen gördüğünden bir zihin yarılmasıyla baş başa kalmıştır. 
Görüldüğü gibi bu örneklerde mekân mefhumu yok edilmiş, ortadan 
kaldırılmıştır. Bu mekânlar sadece öykü kişisine mahsus değil, bütün insanlara has 
mekânlardır. Yazar kahramanlarını bir mekân içinde yaşatırken bir anda başka bir 
mekâna geçiş sağlamış ve bunda da herhangi bir zorlukla karşılaşmamıştır. Buradaki 
mekânlar arasında var olan başka başka mekânlar yazar tarafından dile getirilmeyerek 
okura bırakılmıştır.

---

79