T. C. Bartin üNİversitesi sosyal biLİmler enstiTÜSÜ TÜrk diLİ ve edebiyati anabiLİm dali yeni TÜrk edebiyati biLİm dali 2000-2010 arasi küÇÜrek öYKÜde postmodern izler yüksek lisans tezi hazirlayan tezcan kurt danişMan prof

 
3.3.2. Mehmet Harmancı/ Muhtemel Menkıbeler
Mekânın algısal yönünün incelendiği eserlerden biri de Muhtemel 
Menkıbeler’dir (Harmancı, 2011, 11). Eserdeki küçürek öykülerde 
caddeler ve 
buralardaki kaldırım taşları, meydan-ı mahşer, dünya, dere kenarı, Hayber kapısı, 
Yemen elleri, yıkılan ev, binalar, yer yüzü, yöre, günah işlenen yerler, raflı duvarlar, 

---

76 
Bağdat, köy değirmeni, Rum, alem, dükkan, gökler 
mekân olarak düşünülmüştür. Bu 
mekânlara postmodernizm bağlamında bakıldığında, kullanım gayelerinin bir yeri tasvir 
etmekten ziyade, bireyin içinde bulunduğu durumu ortaya koymaya çalışan göstergeler 
dizini olduğu görülür. Örneğin, Dalgın başlıklı küçürek öyküde, elini cebine sokmasıyla 
hayatta hiçbir şeyinin olmadığını anlayan bireyin kaldırım taşlarına düşünceli düşünceli 
bakarken aynı anda keşkeli cümleler kurarak yürümesi; caddelerin insan kalabalığına 
benzer bir şekilde ticari taksilerle dolu olması ile sonbahar mevsiminden dolayı 
ağaçların yapraklarının sarıya dönmesi arasında mekânsal bir benzerlik kurulmaya 
çalışılmıştır. Zira yazar, yapılan bu yorumu anlatısında 
“O da her şeyini yitirmiş güzde 
ağaç örneğine benzetirdi kendisini…” 
diyerek açıklığa kavuşturur. 
Dalgın
başlıklı anlatıda ifade edilen somut mekânın aksine 
Kimin Annesi Kimin 
Çocuğu
adlı anlatıda soyut bir mekânla karşılaşılır: Meydan-ı Mahşer. Mahşer 
Meydan’ı dini bir fon olarak bu anlatıda kullanıma sunulmuştur. Artık kutsal kitaplarda 
anlatıldığı gibi insanlar hesaplaşmaya hazırdır bu mekânda. Yazar, postmodernist bir 
tavırla zaman mefhumunu şu an itibariyle algılamakta zorlanılabilecek bir hızla ileri 
götürmüş ve bize zamanın önemli olmadığı bir mekândan seslenmektedir. Dolayısıyla 
yazar mekânlar arasında bir kayganlık sağlayarak okuru mekânlar arasında düşünmeye 
sevk emektedir. Bu Meydan’da birey artık yalnızdır. Aynı geldiği yer olan dünya gibi. 
Birey artık kendi sahnesinde kendini oynayacaktır. 
Kentsel Dönüşüm Ya Da “Tevbeten Nasuha…”
(Harmancı, 2011, 49) adlı 
anlatıda yazar; öykü figürünün yaşadığı yer olan dünyada, tövbe etmesiyle birlikte 
günah işlediği yerlerin yıkıldığına şahitlik eder; ancak, buradaki yıkılma eylemi, gerçek 
manada kullanılmamıştır. Aksine bireyin tövbe etmesiyle birlikte yüreğinde ortaya 
çıkan manevi hissiyat kastedilmiştir. Arapça “Nasuha” kelimesinin burada kullanılması 
özellikle dikkat çekicidir. Çünkü anlatı figürü tövbe etmekle kalmamış, artık günah 
işlememesi yönünden kendine öğüt verir duruma gelmiştir.