T. C. Bartin üNİversitesi sosyal biLİmler enstiTÜSÜ TÜrk diLİ ve edebiyati anabiLİm dali yeni TÜrk edebiyati biLİm dali 2000-2010 arasi küÇÜrek öYKÜde postmodern izler yüksek lisans tezi hazirlayan tezcan kurt danişMan prof

3.3.1. Sadık Yalsızuçanlar/ Kuş Uykusu 
Sadık Yalsızuçanlar, 
Kuş Uykusu
(
Yalsızuçanlar, 2010) adlı eserinde “
kent, 
bahçe, gökyüzü, yürek, gözetleme kulesi, kum denizi, harabeler, ev, duvar, Karadağ 
ormanı, çeşme, dünya, dar bir çukur 
gibi somut mekânların yanında, bağdaştırma 
yapmak suretiyle 
zaman ırmağı, melekler gibi tanınmak için edinilen yeni yüz, cennet, 
karanlık yeryüzü, yüzdeki ışık, gözlerin şeytana yuva olması, kıyısız, dipsiz öğütler, 
geçmişin dereleri, varlık çölü, geleceğin yüksek yerleri 
gibi soyut mekânlar da 
kullanmıştır. Yazarın somut mekânların yanında soyut mekânlara yer vermesi –diğer bir 
ifadeyle somuttan soyuta; soyuttan somuta yönelmesi- herkese yetip de artacak kadar 
geniş bu dünyada, kendini mengeneye sıkıştırılmış bir varlık olarak görmesindendir.
Modern dönemde insanlar, büyük kentlerde yaşarlar. Ama o büyük kentler 
onları, somut mekânlardan soyut mekânlara yani iç dünyalarına doğru iter. Dolayısıyla 
da kent ortamı bireyi her zaman daraltır, ona zarar verir. Yazarın, 
“Hayatın her gün 
büyülenmiş bir şenlikle değiştiği bu kent de zaman ırmağında yıkanıyor 
(Yalsızuçanlar, 
2010, 7)
.” i
fadesi de zaman ilerledikçe kent/ lerin ve insanların nasıl bir değişime 
uğrattığını anlatır. 
Özellikle 
“Gözetleme kulesinden, taşların nasıl da hedeflerini bularak bedenimi 
ağır ağır çürüttüklerini seyrettim.”
(Yalsızuçanlar, 2010, 14) cümlesinde somut bir 
mekân vardır: Gözetleme kulesi. Söz konusu cümlenin yüklemi durumunda olan 
seyrettim
kelimesinde kişi ekinin 1. tekil olduğu görülür. Bir kişi hem gözetleme 
kulesinde hem de taşlanan biri durumunda olabilir mi? Modernizme göre olamaz. Ama 
postmodernizme göre olur. Çünkü 
“Postmodernistlerce ‘hyper mekân’ diye tabir edilen 
mekân postmodern anlatılarda değişken, kabına sığmaz bir durumdadır; belirgin bir 
duruş sergilemez 
(
Özot, 2012, 2284)
”.
Bu bağlamda burada kullanılan mekân da, 
mekân-insan ilişkisi 
(
Korkmaz ve Deveci, 2011, 51) bağlamında düşünüldüğünde, 
bireyin iç dünyasını aydınlatmak için kullanılan dekoratif bir unsur olan mezardır. Yani 
bireyin içerdeki dışarılığıdır.