T. C. Bartin üNİversitesi sosyal biLİmler enstiTÜSÜ TÜrk diLİ ve edebiyati anabiLİm dali yeni TÜrk edebiyati biLİm dali 2000-2010 arasi küÇÜrek öYKÜde postmodern izler yüksek lisans tezi hazirlayan tezcan kurt danişMan prof

 
3.3.3. Ferit Edgü/ Do Sesi 
Do Sesi
(Edgü, 2002) adlı öykü kitabında, 
dünya, ahiret, köşedeki bakkal, 
çarşıdaki fırın, karakol, avlu, durak, sokak, kent, çayır, mezar, orman, çalılık, ev, ırmak, 
göl kıyısı, havuz başı, Afrika, Berlin Sokakları
gibi somut dünyaya ait olan mekânlar, 
öykülerin her birinin içinde eritilerek bireyin iç dünyasını somutlaştırmak için tasvir 

---

77 
edilen yerler olarak kullanılmışlardır. Bu yönüyle söz konusu mekânlar, birbirleri 
arasında geçişkenliğin hat safhada olduğu bir anlatım unsuru olarak tezahür eder.
Örneğin 
Beklenti
adlı küçürek öyküde hasta döşeğinde yatan bir anne ile oğlu 
arasında ölüm üzerine kurulmuş diyaloglar geçer. Buradaki hasta döşeğinden kasıt 
mekânsal bağlamda yataktır; ancak, annenin özlemini duyduğu esas mekân, ölümüyle 
beraber gitmeyi çok arzuladığı ve babasının da orada olduğunu düşündüğü ahirettir; 
ancak, orada kendi babasını göreceğini uman anne için mekân, mekânsal bağlamda var 
olsa da oğlu için söz konusu mekân belli değildir. Bu yönüyle mekânın görünür olan 
değil, algısal yönünün bu öyküde önemli olduğu anlaşılır. Hasta döşeğinde yatan bir 
kadın için o yatağında yalnız yatması nasıl bir şey ise aslında oğlu için bu dünyada 
yaşamak da odur: Yurtsuzluk, yalnızlık. Burada dikkat çeken bir başka husus da tiyatro 
sahneleri arasında geçişi sağlayan perdenin üstü kapalı bir şekilde yaşam-ölüm 
kavramları üzerinden verilmeye çalışılmasıdır. Anne için dünya adlı birinci sahne sona 
ermekte –ki oğlunu burada bırakma pahasına-, ikinci perdeye yani ahirete hazırlık 
yapmaktadır.
Medetsiz
adlı bir küçürek öykü daha vardır ki adının verildiği tepeye gidip de 
geri dönen olmamıştır. Aynen insanların öldükten sonra ahirete gidip geri dönememeleri 
gibi. Yazar bir anlamda ahiret kelimesini kaldırarak onun yerine 
Medetsiz Tepesi
’ni 
(Edgü, 2002, 32) kullanarak 
“Burada kimseden medet umulmaz.”
der gibidir.
Bir başka öykü olan 
Az
’da
 
(Edgü, 2002, 77) bireyin yaşadıkları bir bahçeye 
benzetilmiştir. Bu bahçede dolaşmak tehlikelidir. Çünkü bu bahçe dolambaçlıdır. 
Bırakın bahçeye inmeyi ses bile çıkartmak her an olumsuz bir durumla karşı karşıya 
kalınmasına sebep olabilir. Zaten yazar sonraki cümlelerde bizi destekler mahiyette 
“Senin bilmediğin bir şey var, yaşamın dört ana yönü değil binbir bilinmez yönü var” 
(Edgü, 2002, 77) demektedir. Dolayısıyla normalde iç açıcı bir mekân olan bahçe, bir 
anda boğucu, karanlık, sıkıntı verici bir yer olarak tarif ve tasvir edilerek bireyin kendi 
içindeki sıkıntıları dışarı vurmasına vesile olmuştur.