Sevish vaqti keldi… Muallif: Nargiza Erkaboyeva muqaddima agar sen qayerga yurishni bilmayotgan bo‘lsang, to‘xta va o‘yla: sen o‘zi qayerdan kelgansan?

Sevish – qabul qilish: qanday bo`lsa, shundayligicha qabul 
qilishdir.
Onalar farzandlarini o`g`rimi, xunukmi – sevaveradi, 
chunki ularni borligicha qabul qiladi. 
Nafratlanish – bu qabul 
qilolmaslik, ya’ni undagi xususiyatlarni tan ololmaslik, rad 
etishdir.
Demakki, biz kimni qabul qila olsak, uni sevgan 
bo`lamiz; kimni qabul qilolmasak, undan nafratlanamiz. 
Agar 
siz hayotingizda birortayam erkakni sevmagan bo`lsangiz – 
demak, siz hech bir erkakni tan ololmagansiz, qabul 
qilolmagansiz deganidir. 
Biz istasak, hammani seva olamiz. 
Buning uchun biz hammani borligicha qabul qila olishimiz 
kerakdir.
Ana, siz “sevish”ni o`rganib oldingiz. Sevgi – bu to`liq qabul 
qilish holatidir. Nafrat esa qabul qila olmaslik, rad etish 
holatidir. 
QABUL QILISHNI O`RGANAMIZ 

---

Hamma psixologlar qabul qilish haqida ko`p gapirishadi. 
Aslida qabul qilish nima? Qanday qilib biz insonlarni qabul qila 
olamiz?
Insonlarni qabul qila olmasligimizga asosan kibrimiz, 
manmanligimiz, ya’ni egomiz sababchi bo`ladi. Kibrimiz sababli 
biz boshqalarning qalbini ko`ra olmaymiz.
Yaqinda qabulimga 31 yoshli ayol keldi. Ayol gapga 
tushunmaydigan, yosh bola xarakterida, hissiyotlarini ayta 
olmaydigan ko`rinardi. Men kvant maydonda yordamchilar bilan 
tahliliy seanslarni olib boraman. 4 ta yordamchilarim bilan ish 
boshladik. Ayolga biror narsani uqtirish ancha mushkul edi. 
To`rtala yordamchimning jahli chiqib ketdi. Hammasi ayolni 
ayblashga tushib ketishdi. Qo`yib bersam, ular urib tashlashga 
ham tayyor edilar. Ayol yig`lar, lekin hech narsani tushunishni 
istamasdi. Hamma kibrga kirib ketdi. Hattoki, men ham bir lahza 
kibrga kirdim. Men master sifatida tahliliy seansni boshqarishim 
va ortiqcha hissiyotlarga berilmasligim kerak edi. Va ayolga 
hamda to`rt yordamchimga qaradim. Ayolning qalbiga nazar 
soldim. Shunda insayt ochildi: qarshimda qalbi boladay beg`ubor 
bo`lgan inson turardi. U insonlarni bolalarcha ayblardi, lekin 
ularni haqorat qilishni, kamsitishni bilmasdi. Xuddi bolalar kabi 
o`zini tushunmagan “aqlli” kattalardan tushunarsiz xafa 
bo`lardi. Yordamchilarim ona, aka, opa va ayolning o`zi sifatida 
maydonda ish olib borishayotgandi. Ona ham, aka ham, opa 
ham kibrga kirib ketgandi. Ular ayolni ahmoq, tentak, yosh bola, 
aqli kalta, aqli o`smay qolgan, xizmatkor, qul, o`zining fikri yo`q, 
eshakday o`jar va shu kabi so`zlar bilan ayamay 
haqoratlashardi. Men ularni to`xtatdim. Ayoldan ularga qarab 
“Siz aybdorsiz” deb aytib chiqishni so`radim. “Siz aybdorsiz. Siz 
aybdorsiz. Meni inson sifatida ko`rmaganingiz uchun aybdorsiz. 
Mening qalbimni ko`ra olmaganingiz uchun aybdorsiz. Kibringiz 
uchun aybdorsiz” – deb har biriga qayta-qayta aytib chiqa 
boshladi ayol. Hamma jim qolgandi. Kibr qayergadir yo`qoldi. 
Faqat qabul qilish qolgandi. Ona ham, aka ham, opa ham 
yig`lardi. Ular endi unda qalbni, insonni ko`rishni boshlashgandi. 
O`zlarining kibrlaridan, manmanliklaridan, aqlga qul bo`lib 
insonlarni sezmay qolganliklaridan yig`lashardi. Har bir 

---

insonning alohida olam ekanligi, har bir insonda avvalo qalb 
borligi, u istagancha yashashga haqli ekanligini anglashgandi 
ular.
Biz ko`pincha kibrga berilamiz. Insonlarni his qilmay 
qo`yamiz. Ularning og`riqlarini, tajribalarini, taqdirini, 
hissiyotlarini hurmat qila olmaymiz. Qachonki siz 
qarshingizdagi insonni inson sifatida, qalb sifatida ko`ra 
olsangiz, uni qabul qila olasiz