С а д р и д д и н а й н и й э с к и м а к т а б

йиртиб чиқар ва Одинанинг қайғули юзига ўзининг қувончли
нурини сенар эди.
Одина томоша мастлиги билан тош тахти устида гоҳ у
ёни, гоқ бу ёни билан ва гоҳ чалқамча чўзилиб, энг охирда
уйқуга толди-да, ундан кейин сурининг қаёққа кетганидан, эшак-
нинг нима қилганидан, ўтиннинг нима бўлганидан хабарсиз
қолди.
Қўй, эчкилар ўз қўриқчиларининг дам олиш чоғида унинг
теварагида ҳалқа уриб ётиб, эртадан бери ҳайвонлик ҳирси билан
чайнамасдан юта бошлаган ўтларни қайтадан оғизларига чиқариб
кавш қайтармокда эдилар, қоринлари бўшаб, бир оз тинчланган-
дан кейин туёқлари учи билан бўйинларини, қулоқларини қаший
бошладилар. Ву иш битди, кўнгиллари тағин овқат тилай бош-
лади, тағин янги кўкатлар тониш пайига тушиб, атрофга тарқал-
дилар.
Ўтлоқнинг бир томони тоғ бўлиб, иккинчи томони узун ва
чуқур бир жарликка ёндошар эди, жарлик тикка тортилган силлиқ
бир девордек бўлиб, унда-бунда чиқиб турган тошлар силлиқлик-
ни бир оз бузар эдилар. Лекин осилгандек бўлиб турган бу сар-
гимтир-қизғиш ва зангори тошларнинг тагларидан ўсган яшил
ўсимликлар бу деворга бошқача гўзаллик, бошқача кўриниш берар
эдилар. Бу ўсимликлардан бири бир қўйни орқасидан эргаштириб
жар бўйига келган бир эчкининг оч кўзини ўз томонига тортди,
эчки жинсдошларида бўлгандек маҳорат билан ўзини ўсимлик
томонга отди ва темирчиларнинг қисқичига ўхшаган туёқларини
тош остига қистириб, ҳилпиллаб турган ўсимликни аррасимон
тишлари билан ғирч-гирч кесиб, чайнамасдан юта берди.
Эчкига тақлид қилишдан бошқа ҳунари бўлмаган бечора қўй
ҳам ўйламасдан ўзини унинг орқасидан отди. Лекин қўй бу тақ-
лидда ёлгиз эчки бориб турган жойгачагина эмас, балки оёғи
бирор жойга илинмасдан сойга юмалаб кетди. Юмалаган қўйнинг