С а д р и д д и н а й н и й э с к и м а к т а б

ларникидек шолгомсимон салла ўраган, эгнига баҳяли бухороча
чопон ва оёгига ношнаси баланд амиркон этик кийган уч-тўрт
нафар қоровулнамо кишилар турарди. Улар белларига оқ фўта
боглаган бўлиб, бу уларнинг амир саройининг паст табақадаги
хизматчиларидан эканини кўрсатиб турарди.
Улар чодир атрофини қўриқлашар, бу ерга тўнланиб турган
кишиларни чодирга юз қадамдан берига йўлатмас, ҳатто бирон
киши чодирга тикилиб қараса, улардан бири:
— Бу томонга қарама! Кўзингни юм!— деб бақирар эди.
Узоқдан чопиб келаётган отлиқ кўринди: тўпланганларнинг
диққати бир зум ўша томонга жалб бўлди. Отлиқ чодир олдига
етиб келиб, шомиёна остидаги кишиларга қараб:
— Ҳазрати олийнинг кўчлари йўлга тушди,— деди-да, отини
орқага буриб, чоптириб кетди.
Бир-икки дақиқадан сўнг бошқа бир киши от чоптириб келиб:
— Улуғ зот от сўрабдилар,— деди-ю, бу ҳам келган йўлига
қайтиб кетди.
Сал фурсат ўтмай яна бир отлиқ келиб:
— Зоти ҳумоюн отлари эгарини зийнатладилар (яъни отлари-
га миндилар),— деб келган изига равона бўлди.
Шундан сўнг бу ҳаракат бир неча бор такрорланди. Ҳар икки-
уч минутда бир-икки киши от чонтириб келиб, изига яна қайтар
эди.
Лекин бу хилдаги бекордан-бекорга от чопишлар узоқ вақт
давом этмади. Эгар орқасига гиламга ўралган каравот бонлаб
олган бир киши от чоптириб келди.
Йиғилганлардан бири — оёғида чориқ, юпунгина кийинган
бир киши ёнида турган сипоҳинамо бир одамдан:
— Бу нимаси?— деб сўради.
— Бу каравот ғоят мўътабар. Жаноби олий ҳар гал бирон
жойда ётмоқчи бўлсалар, шу каравотда ётадилар,— деб жавоб
берди у.
Каравот келтирганнинг орқасидан бир отлиқ кўринди. У бир
қозонни қонга солиб, эгар қошида ушлаган ҳолда чопиб келарди.