С а д р и д д и н а й н и й э с к и м а к т а б

Бир неча ■дақиқадан сўнг қорни ва огзи ўз ўрнига келиб,
очлик шиддати уни бирон нарса ейишга ундади. У чўи билан
ерни қазиб, баҳор нами билан сув югурган бир илдизни ковлаб
олиб, шимди. Бу ҳам аччиқ ва бемаза эди. Лекин шимганда
ундан бир шира чиқди, Етимда уни ютиб юбориш майли уйғонди.
У кўзларини чирт юмиб, афтини буриштириб туриб, шимаётган
илдизини ютиб юборди. Бу сафар кўнгли айнимади.
Энди Етим дадилланиб яна бир неча илдизни ковлаб олиб,
чайнаб ютди. Нафси ҳам бир оз ором олди, ўзи ҳам сал тетикла-
ниб йўлга тушди.
Бугун Етим ўз қорнини кўлмак сув ва кўкат илднзи билан бир
неча бор миннатдор этиб, кечгача онасини қидириб, яна унгурга
кириб ётди.
Бу кеча ётиши биланоқ ухлаб қолди, лекин ярим кечада
уйғонса қорни қаттиқ бураб оғрир, кўнгли айниб, қайт қилгиси
келди: қайт қила олмасди. У кечани шу алпозда ўтга тушган
қилдек жизғанак бўлиб, сувдан узоқлашган балиқ сингари нитир-
лаб ўтказди ва қуёш нури билан унгурдан чиқди. Аммо қорни-
нинг бураб оғриши, оёқларидаги қавариқлар йўл юришга қўймас,
кечаги қаварган жойлар ёрилиб, ярага айланган эди.
Энди унинг олдида икки йўл бор эди: ё шу ерда қолиб,
ўз ўлимини кутиш, ёки эмаклаб бўлса ҳам ўз мақсади йўли-
дан — меҳрибон онасини топиб кўриш йўлидан бориши керак
эди.
У: «Шу ерда қолсам ҳам, юра берсам ҳам, насибам ўлимдир,
аммо бир жойда умидсизликда қолиб ўлгандан кўра, мақсадга
эришиш — онамни тониш йўлида ўлмоқ афзалдир», деб кўнглидан
ўтказди-да, ўрнидан туриб йўлга тушди, лекин беш-олти қадам
босгач йиқилди, оёқ ва қўлларининг оғриғи уни тик туришга
қўймасди. Энди у "эмаклашга киришди, кафтларию тиззаларини
ерга маҳкам тираб эмаклайверди.