С а д р и д д и н а й н и й э с к и м а к т а б

— Балким амир ўша каравотда ҳам умрида бирон марта
ётмагандир. Қозон ҳам бўш, кўзалар ҳа.м сувсиздир. Лекпн булар-
ни эл назарида «подшолик дабдабасини жилвалантирмоқ» учун
олиб юрадилар ва югур-югур қнладилар.
Энди йўлдан якка-ёлгиз отлиқлар эмас, балки гуруҳ-гуруҳ
от-аравалар, тўрт томонга лой сачратиб, бир-бирини суриб ўта
бошлади. Ана шу аравалар қаторида соябонли бир арава кўрннди.
Араванннг соябони кнгиздан бўлиб, ҳамма томони маҳкамлан-
ганди.
— Бу ўрда араваси,— дедп спноҳинамо, — ҳеч ким ундан бу
қандай арава деб сўрамаган бўлса ҳам, яна давом этди.
— Унинг нчнда жаноби олийнинг муҳтарам ҳарамларн ва
азиз хотинлари ўтнрибдилар. Уларни номаҳрамларнинг назаридан
асрамоқ учун соябонни маҳкам бекитганлар.
Аравау чодир олдига бориб тўхтади. Соябон тагида турган
хизматкорлардан бирн кигизнинг бир четини кўтариб очди —
аравадан ўн олтп-ўн еттн яшар бир неча ўгил бола бирин-кетин
тушиб, чодирга кирди. Уларнннг уст-бонш тоза бўлса-да. ранги
заъфарондай саргайиб кетган, заҳил эдики, худди узоқ ниллар
зиндонда ётиб чиққан ёкп бир неча йиллик беморликдан эндп бош
кўтарган кишини эслатарди.
— Булар кимлар?— деб сўрадн бояги юнун кишн,— у ҳар
164
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

бир нарсани сўраб билиб олишни истардн. А.ммо ҳар бир нарсага
изо.ҳ бериб турган маҳмадона синоҳинамо киши у аравани яқинда-
пша «ўрда араваси» деган бўлса ҳам, бу саволни жавобснз
қолдирди. Сўзи ёлғон чиқиб шарманда бўлгани учун тескари
қараб, ўзини эшитмагаига солди.
Лекин бу саволга бошқа бир кишн жавоб берди.
— Булар амир зулм-зўрлик билан ота-оналаридан тортиб олган