Айтматов Ш. боранлы бандирги

аққан дәрья бойында ас-
пандағы гүмистей Оултларға тигилип турған Дүйшен
еле көз алдымда.
Ол 
сонда 
не 
жөнинде 
ойлады 
екен? Мүмкин,
өзинше мени шыны менен-ақ қалаға оқыўға жибердиме
екен? Ал меп болсам сол минутта Дуйшенниц шннелине
оранып алып, ишимнен: «Қәне ол менин туўысқан ағам
болса! Онда оны қатты қушақлап, мойнына асылыўым
менен қулағына дүньядағы ен бир жақсы сөзлерди сы-
бырлар едим. О, жаратқан алла, оны маған туўысқан
ағам етши!» деп отырман.
Сол күнлери бәримиз де муғаллимди онын адамгер-
шнлнги, жақсы ойы, бизнц келешектеги бахытымызды
әрман етпп айтқан жыллы сөзлерн ушын сүйетуғын
едик. Бизлер сонда жас бала болсақ та буны жақсы
түсиндик. Болмаса күн сайын узақ жүрип, көкиректен
ийтерген суўық самал менен алысып, дөн басындағы
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

мектепке барыўға биздн ким мәжбүр егти? Ҳеш ким.
Биз өзимиз баратуғын едик. Аўыздан шыққаы демимиз
жағаға қыраў болып жабысатуғын бул суўық сарайға
ҳешким бизди қуўып әкеле алмас та еди. Мине, усы
суўық атқорада оқыўымызды даўам еттирдик. Қуўыста-
ғы печь жаныча жылыныўға да тек 
биримлеп ғана
баратуғын едик.
Усындай шымыры аяз күнлердин биринде. умытпасам
январьдьщ аяқларында, 
Дүпшен 
бнзлердн 
үнме-үп
жыйнап, мектепке алып кетти. Ол үндемеп төмен қарап,
қабагын қарс жаўып, жүрнп киятыр. Қынмылсыз жүзн—
күйдирген темпрден соққандай. Бпз бурып 
муғаллимди
ҳеш ўақыт та бундай турде көрмеген едик. Оған қарап,
бизлер де үндемей киятырмыз. Бир нәрсе болып қалға-