Айтматов Ш. боранлы бандирги

—Уай. ақмақ-әй!— Қартанбай танланып. бас шайқа-
ды.—Мынанын сөзин еситтинбе, кемпир? Ол балаларға--
анаў мурны аққан ақмақларға ўәде бергенмиш! Ал, үс-
ыниан жолда өлип қалсан не қылар едиц? Не деп тур-
ганыцды өзиц түсинесец бе, сирә?
— Бул менин миннетим, Қареке. Оннанша бурын пия-
да жүретуғын меннц усы сапары сизден ат сорап, оны
қасқырларға жем қылғанымды айтпайсызба!...
— Қой шырағым. Гәп онда емес. Мен қуршацқы үш-
ын қыйналып отырғаным жоқ. Мейли, ол сениц басын-
нын садақасы. Өмирим бойы оцлы атсыз келднм, еле де
өлмеспен. Совет .ҳүкимети турса, дүнья-мал табылады.
—Дурыс айтасац гарры,—деп қосылады табақ усла-
ған Сайқал кемпнр,—Мә, қарағым, ыссы ўақтында ишип
ал.
Олар үндемей қалды. Ошақта жанып турған тезекти
аўдарыстырып отырған Қартанбай аздан кейин:
—Түрице 
қараса 
ақыллы-ақ жигитсец, Дүйшен.
Бирақ сениц ҳеш теце түсинбсйтуғын муштай балалар
менен 
айланысып жүргеницди сиро түснне алмай-ақ
қойдым. Я саған басқа жумыс табылмайма? Онда бир-
еўге шопан болып жаллан. Ец болмаса қарныц тоқ жүр-
еди ғой,—деди.
—Сизиц маған жақсылық ойлайтуғыныцызды түси-
нип турман, Қареке. Бирақ сол ҳеш нәрсеге түсинбейди
деген балаларыцыз үлкейгенде сизге усап: мектептин,
оқыўдыц не 
кереги бар?—деп туратуғын болса. онда
совет ҳүкимети узаққа бармайды. Ал, 
сиз—жарлылар
оныц узақ жасағанын шын жүрегицизден қәлейсизлер.
40
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

Сонлықтан мектепте ислеў маған қыйын емес, Қареке.
Егер менин қолымнан балаларды еле де жақсырақ оқ-