Айтматов Ш. боранлы бандирги

Мен муғаллимди қатты қайғырдым. Ол усы боран-
да постынсыз, жалғыз шинельде қалай жүр екен? 
Ол
аЎылға қайтатуғын күни пүткиллей есимди жоғалттым.
Мүмкин, жүрегим бир жаман ис болатуғынын 
сезген
шығар. Әйтеўир қайта-қайта үйден жуўырып шығып,
жолда муғаллим көринбеспе екен деи қарлы далаға
қадала қарайман. Бирақ онда ҳеш бир жан сезилмейди-
' 
«Қайдасан сен, муғаллим? Түнге қалмай, ертерек ке-
лиўинди 
жалынып сорайман. Еситесеқ бе, муғаллим?
Бизлер сени күтип жүрмиз! Күтип жүрмиз, бизлер!»
Бирақ менин бул үнсиз бақырғаныма дала жуўап берме-
ди. Соннан сон көзнмнен жас сорғалап, жылап жибер-
дим.
Далаға жуўырып шыға бергенимди 
жақтырмаған
жеқгем; 
"
—Сен бүгин қапыға тынышлық бересен бе, 
жоқ па?
Балаларды аязлатасақ ғой, онбағыр! Анаў орнықа ба-
рып омалып, жибиқди ийир! Екинши рет шығып 
көр,
қане!—деп қорқытып, мени далаға жибермеди.
Күн кеш болды. Бирақ мен муғаллимниқ келген-кел-
мегенин биле алмадым. Сонлықтан отырарға орын тап-
пай жүрмен. Биресе ол қашшан-ақ аўылға келген шы-
ғар, бурын айтқан ўақтынан ҳасла кешикпейтуғын еди
ғой деп өзимди-өзим жубатаман. Биресе аўырып, әсте-
35
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

ақырын киятырған шығар деймен, биресе мына уйтқы-
ған боранда адасып кетиўи сөзсиз деп қорқаман. Қол-
дарым өзиме мойынсынбай, исим өнбей-ақ қойды. Ур-
шықтағы жибим 
тез-тез үзиле 
берди. Буған женгем
алан-бурқан болып ашыўланып:
— Бүгин сенин қолына не бәле келди? Я олар ағаш-