Айтматов Ш. боранлы бандирги

шоқ 
басқандай 
еди. Дәрьянын ортасыпа бармай-ақ
тамырларым тартылып қатты да қалды. Менин бақыр-
ып, ийилиўге де шамам кел.мей көзимнин алды тынып,
осте ақырын бир қапгалыма қулай басладым. Дуйшен
қолындағы 
тасын 
ылақтырып 
жпбердп де қасыма
жуўырып 
келди. Мени 
қолына көтерип 
алды да.
жағага 
алып шығып. шннелинпн үстине отырғызды,
биресе аяғымды ысқылап, 
биресе муздай қолларымды
аўзы менен қатты үрлейди.
—Суўға түспе, Алтынай. Усы жерде отыр. Жылынып
ал.—деди ол маған.—Өзнм-ақ буны питкеремен.
Ақыры өткел де тайын болды. Етигин кийип атыр-
ған Дүйшен тонып, үрпейип отырған маған күлимсиреп
қарап:
31
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

— Қалай, көмекши, жылындын ба? Шпнельди жамыл-
ып, жақсылап қымтанып ал!—деди.
Ол азырақ ундемей турды да:—Баяғыда мектептин
алдыиа тезек төгнп кеткен сенбе един, Алтынай?—деп
сорады.
— Аўа,—дедим мен.
Ол мыйығынан күлди. Түри«өзим де солай ойлаған
едим» деп турғандай.
Сол 
ўақытта қуўаныштан 
қызарып кеткеннм еле
есимде. Демек, муғаллим көзге онша көринбейтуғын
усы бир кншкене ўақыяны умытпапты. Буған менин
төбем көкке жетип, өзимди бахытлы сездим. Қуўаныш-
лы түриме қараган Дүйшен еркелетип:
—Айналайын, мөлднр 
булағым,—деди.—Оқыўға да
жүдо зейиилисец... Эқ, сени үлкен қалада оқытарма
еди. Қандай жақсы адам болып шығар един!
Дүйшен тез-тез адымлап, дәрьяныц бойына барды.
Таўдан қулап, сарқырап