Айтматов Ш. боранлы бандирги

писетуғын еди. Егер мегшц туўысқан ағам болса, мүм-
28
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

кин оны да Дүйшенниц келиўин күткендей 
етип, шы-
дамсызлық пенен күтпес едим. Жеқгем билип қоймасын
деп, жасырын есик алдына шығып, жолға узақ тигилип
қарайман: солдат шекийнесин арқалаған 
муғаллимим
қашан көринер екен, онық жүректи жылытатуғын күл-
кисин қашан көрип, билнм әкелетуғын сөзлерин қашан
еситер екенмен?
Дүйшенииқ оқыўшылары ишиндеги еқ 
үлкени 
мен
еднм. Мүмкин усыннан ба, я басқа да бир себептен бе,
әнтеўир мектепте басқалардан жақсы оқыдым. Муғал-
лимниқ қәр бир сөзи, ол көрсеткен ҳәр бир ҳәрип—бәри
мен ушын қәдирли болды. Маған онық үйреткенлериқ
билиўден артық дүньяда ҳеш нәрсе қымбатлы емес еди.
Мсн онық берген дәптерин кир жуқтырмай, муқыятлап
сақладым. Қөрсеткен ҳәр бир ҳәрибин көринген нәрсе-
ге—гә орақтық ушы менен жерге, гә көмир менен дий-
ўалға, биресе шыбық пенен қарға, топырақларға жазып
жүрдям. Мен ушын дүньяда Дүйшеннен -артық билим-
ли, оннан артық ақыллы адам жоқ еди.
Қыс жақынласып қалды. Қар жапқанша бизлер мек-
тепке ккятырып дөқ 
етегиндеги 
сайызлаў 
дәрьядан
кешип өтип жүрдик. Соқынан бул мүмкин болмай қал-
ды—сарқырап аққан муздай суў аяқ тоқдырады. Әсире-
се, жас балалар қатты қыйланды. Соннан сон, Дүйшен
оларды өзи өткеретуғын болды. Биреўин арқалап, екин-
шисин қолына көтереди. Сөйтип, қашан балалар таў-
сылғанша дәрьяны кешеди де жүреди.
Ҳәзир енди бул жөнинде ойласам, усылай болғанына
исенгим келмейди. Сол ўақытта адамлар