Айтматов Ш. боранлы бандирги

дағы жумыслардыц бәрпн маған исле дейсец ғой,—деп
жецгем бақырып княтыр еди, күйеўи оған аларып қа-
рап:
— Болды, қысқарт!—деп иркип таслады.
Жаманлықсыз жақсылық жоқ екен ғой. Мине бирин-
шп рет мениц 
мектепке барыўым 
усылай басланды.
Сол күннен баслап Дүйшеп ҳәр күнн азанда бизлер-
ди үйме-үй жыйнап алып, мектепке әкетип жүрди. Би-
ринши рет оған келгенимизде, муғаллим бизди сабан
төселген жерғе отырғызып, ҳәр қайсысымызға бир-бир-
ден колем, дәптер және кишкене тахтай берди...
—Тахтайды днзецизге қойыц, жазыўыцызға 
қолай
болады,—деп түсиндирди ол.
Оннан соц Дүйшен бизге дийўалда қыстырыўлы тур-
1
ан сүўретти көрсетнп:
— Бул Ленин!—деди.
Мен сол портретти бәрҳа ядымда сақлайман. Соцы-
нан ондайды 
әйтеўир гезлестире 
алмай-ақ қойдым.
Сонлықтан мен оны «Дүйшеншщ Ленини» деп жүрмен.
Бунда Ленин кецлеў френич кийип, жаралы қолын ақ
шуберек пенен мойнына тацып тусипти. Жүзи солғын*
сақалы 
өскен. 
Қепкасын 
желкесине 
ысырыцқырап
кийипти. Жайпарахат, тигилип қараған көзлери бизге:
«Сизлерди қандай жақсы келешек күтип турғанын би-
леснзбе, балаларым!» деп турғандай еди. Сол минутта
маған Ленин шынында 
да меннц келешегимди онлап
турғандай сезплди.
Ернеги сәл жыртылып, бүкленген жериниц қыйылы-
ўына қарағанда жай 
гана ақ қағазға 
түсирнлген бул
26
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

сүўрет Дүйшемде көп ўақыттан берли сақланып жүрсе
керек. Усыннан басқа ҳеш нәрсе дийўалға илинбепти.