Айтматов Ш. боранлы бандирги

нын жүрегимиз сезип тур.
Алдымыздан үнилген қарлар ушырасса бурын Дүйшен
биринши болып жол салатуғын еди. Екиншп болып мен,
оннан сон қалғанлары дизилисип жүреди. Бүгин де таў
етегннде қар үйилип қалған екен. Дүйшен алдымызға
түсти. Генде адамнын арқасынан қарап-ақ оныц кеўил-
күйин, ишки онын бирден сезиўғе болады ғой. Мине ҳә-
зир де бнз муғаллимимиздин аўыр қайғыға дуўшар бол-
ғанын билдик. Ол басын төмен түсирип, аяғын зорға
сүйреп басып, жүрип баратыр. Сондағы көз алдымда
қара менен ақтын гезеклесип көриниўин 
еле умытпай-
ман: алдымызда қара шинель кийип баратырған, енсесн
түскен Дүйшен, жоқары тик жарда өркешленген аппақ
қар, оннан да жоқарырақ аспанда гүмпстеп жалтыраган
ақ булт.
Бизлер мектепке келгенимизде Дүйшен бурынғыдай от
жақпады.
—Түргелинизлер!—деп буйырды ол.
Ҳәмме.миз орнымыздан турдық.
— Бас кийимлеринизди альщлар.
3 - 2 2 9
33
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

Бизлер аптқаиын қылдьнў Олда буденновкасын қо-
лына алды. Неге булай деи түсинбен турмыз. Сонда ол
қайғылы даўыс пенен:
—Ленин өлди. Ҳәмме жерде адамлар ҳәзир матам
тутпақта. Сизлер де орныцызда қыймылдамап турыцыз-
лар. Мына 
жаққа, мына сүўретке қарац- Усы бүгинги
күн ядыцызда мәцги сақланатугын болсын!—деди.
Мектебимизде терец тынышлық орнады. Ҳәтте жарық-
тан төселген сабанныц үстине сытырлап жаўып атырған
қардыц тысырлысы еситиледи.
Сол минутта, шаўқымлы қалалар тынып, жер силкин-
диргеп заводлар менен жолда кетип баратырган поезд-
лар тоқтап- барлық дүнья жүзп қайғыға шүмген ўақыт-