Айтматов Ш. боранлы бандирги

өзлериниқ
наданлығынан ба, я ойсызлығынан ба, Дүйшенниқ бул
исине күлетуғын еди. Әсиресе таў жақта қыслап, аўыл-
дағы ун қаразға келетуғын байлар 
оны 
масқаралап
жүрди. Түлки малақай, қымбат постын кийип, 
үркек,
29
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

семиз атқа минген олар бир неше рет өткел 
жанында
биз бенен қатарласып, 
Дүйшенге тацлана 
қаранды.
Олардан биреўп шыйқылдап 
күлнп, 
жолдасынын бү-
йиринен түртеди:
—Анац қара, бпреўин аркалап, екиншисин 
цолына
көтерип жүр.
Сонда екиншисп суў пшип, пырылдаған атына қам-
шы урып, сөзге қосылады:
—Ә.\, мийи жоқ басым, бурын бил.медим гой. Болма-
са екинпш ҳаял етип усыны алар едим!
Ат туяғынан бизге суў менен батпак шашыратнанлар
гарқылдап күлисип, шапқыласын өтпп кетедн.
Сол ўақытта менпц жанағы адамларды цуўып жетип,
атыныц жүўенппен жулцып услап, мысқыллаған жүзи-
не: «Муғаллимди олаГ
1
масқараламан! 
Сизлер 
нагыз
ақмақ, онбаған адамларсыз!» деп бақырғым келеди.
Бирақ жас цыз— менин, қолымнан не келеди? Тек көзиме
келип қалган ызалы жасымды бнлдирмеўге тырысаман.
Ал Дүйшен болса жацағы масқаралағап сөзлерди есит-
пегендей болып, оган кеўил де бөлмейди. Қайта қызық
нәрселер айтыи, 
бәримпздп 
ишек-силемиз 
қатқанша
күлдиредн.
Дүйшен қанша тырысса да көпир салыўга ағаш та-
ба алмады. Бир сапары мектептен киятырып, кишкене
балаларды үйине қайтарып жибердик те, Дүйшен екеўи-