82. 3(5Ҳин) К19 Калила ва Димна

Хотиннинг навбатдаги ҳикояти 
Илгари замонда овни жуда яxши кўрадиган бир подшо бўлган. У подшоҳнинг лочини 
бўлиб, унинг парвози баланд, кўзи ўткир ва панжаси темирдек эди. Подшо уни жуда севар 
ва доим ўз қўли билан боқар эди. Бир куни шоҳ уни қўлига қўндириб овга жўнади. Чўлда 
унинг олдидан бир оҳу қочиб ўтди. Подшо унинг орқасидан шундай тезлик билан от 
чоптириб кетдики, мулозимлари орқада қолиб кетдилар. Подшо жуда чанқаб, бир тоўдан 
оқиб тушаётган зилол сув ёнига келди. У шу сувдан ичмоқчи бўлиб, сувдонни тўлатган 
ҳам эдики, қуш қанот қоқиб сувни тўкиб юборди. Шоҳнинг жаҳли чиқиб, яна сувдонни 
тўлдирди. Бу дафъа ҳам лочин қаноти билан идишни аўдариб юборди. Подшо дарўазаб 
бўлиб лочинни ерга уриб ҳалок қилди. Шу вақтда унинг бир мулозими келиб қолди. 
Подшо унга деди:
— Тоўдан тушаётган бу зилол сув томчиларидан сувдоннинг тўлиши учун анча вақт 
керак экан. Сен юқорига чиқиб, булоқнинг ўзидан тезда сув олиб туш. 
Мулозим тоққа чиқди. Қараса, у ерда кичкина бир булоқча бўлиб, унинг лабида бир 
ҳайбатли аждаҳо ўлиб ётган экан. Кун ҳарорати таъсир қилиб, ундан қатра-қатра заҳар 
сувга томаётган экан. Мулозим дарҳол тоўдан тушиб, кўрганларини подшоҳга айтиб 
берди. Шоҳ унинг сўзини эшитиб йиўлай бошлади. 
Мулозим сўради:
— Йиўингизнинг сабаби нимадир? 
Подшо чуқур уҳ тортиб, бўлган воқеани айтиб берди. 
Мулозим деди:
— Эй шоҳим, бу ишни шошилмай ўйлаб қилишингиз керак эди. 
Шоҳ деди:
— Қилиб қўйган ишимдан пушаймонман, лекин фойдаси йўқ. Ўлгунимча бу жароҳат 
кўксимдан кетмайди. 
Дарвишнинг xотини деди:
— Бу масални шунинг учун келтирдимки, сизга маълум бўлсин: бундай ҳодисалар кўп 
бўлади. 
Зоҳид деди:
— Эй меҳрибон ёрим, бу ҳикоятни айтиб бериб, менга анча тасалли бердинг, гўё ярамга 
малҳам қўйгандек бўлдинг. Бу воқеалар даврон саҳифаларига ёзилади. Ана шундай, буни 
ўқиган одамлар ибрат олиб, ҳеч ишни шошилиб ва ўйламасдан қилмайдиган бўладилар. 
Чунки шошилинч билан қилинган ишнинг оқибати фақат пушаймонликдир.