Жабборов, Рустам 100 жумбоқли ҳикоя / Рустам Жабборов. Тошкент: Янги

ГУЛЛАР ОРАСИДАГИ ПАРИ
Ривоят қилишларича, қадим замонда бир овчи йи-
гит бўлган экан. У кунларнинг бирида овга чиқибди. 
Даштда бир оҳуни кўриб қолибди ва унинг ортида от 
солибди. Оҳу жуда чиройли бўлгани сабабли, йигит-
нинг уни отишга кўзи қиймабди ва тириклай овлашга 
аҳд қилибди. 
Оҳу югуриб-югуриб бир боғ ичига кириб кетибди. 
Йигит ҳам ўйламай ўша ёққа йўл олибди. Бир пайт қара-
са, анвойи гуллар қулф уриб очилган, зилол сувлар оқиб 
ётган гўзал бир боғ эмиш. Боғ тўрида бир тахт бўлиб, 
унда ҳуснда тенги йўқ бир соҳибжамол ўтирган эмиш. 
Бояги оҳу эса унинг тиззасига бош қўйиб ётганмиш. 
Атрофида гўзал қизлар ҳалиги соҳибжамолнинг амрига 
кўз тикиб туришганмиш. 
Йигит дарҳол ҳалиги соҳибжамолга таъзим бажо 
этибди. Соҳибжамол ҳам унинг иззат-ҳурматини жойига 
қўйиб кутиб олибди. Йигит билан анчагача суҳбатлашиб 
ўтирибди. Маълум бўлишича, бу боғ парилар мулки бў-
либ, тахт устидаги соҳибжамол парилар маликаси экан. 
Йигит маликани бир кўришда ёқтириб қолибди ва 
дарҳол унинг қўлини сўрабди.
– Жуда дангал йигит экансан, – дебди қиз. 
Журъатингга тан бердим. Аммо сен одам фарзанди-
сан, мен эса парилар наслиданман. Аждодларимиз қо-
нунлари иккимизнинг оила қуришимизга изн бермайди.
– Сени севиб қолдим, – дебди йигит. – Керак бўлса йў-
лингда жон беришга ҳам тайёрман. Ҳар қандай қийин-

---

9
«
100 жумбоқли ҳикоя
»
чилик бўлса чидайман. Ҳар қанда шарт бўлса, бажариш-
га тайёрман. Фақат сенинг висолингга эришсам бўлгани.
Аслида парининг ўзи ҳам йигитни ёқтириб қолган 
экан. Бироқ у ҳам ўз наслининг удумларини оёқости қи-
лишни истамабди. 
– Унда битта шартимни бажаришингга тўғри келади. 
Эртага эрталаб мен ана шу боғдаги гуллар орасига ки-
риб, шу гулларнинг бирига айланаман. Сен агар юзлаб 
гуллар орасида мени топа олсанг, мен сеники бўламан. 
Агар топа олмасанг, умрбод мени қайтиб кўролмайсан.
Йигит бу шартга рози бўлибди ва изига қайтибди. Эр-
талабгача маликанинг шарти ҳақида ўйлаб чиқибди ва 
чиқиш йўлини топгандек бўлибди. Йигит эрталаб ўша 
сирли боққа йўл олибди. Пари йигит келишидан сал ав-
валроқ ўзини гуллар орасига урибди ва боғ саҳнидаги 
юзлаб гуллардан бирига айланибди. 
Йигит ҳамма гулларни бирма-бир кўздан кечириб 
бўлгач, улар орасидан бирини маҳкам ушлабди:
– Мана шу гул – менинг севгилим. 
Шу заҳоти ҳалиги гул пари қизга айланибди. Шундан 
сўнг йигит парилар маликасига уйланиб, муродига етган 
экан. 
Айтинг-чи, йигит гуллар орасидан парини қандай 
ажратиб олди экан?
Бешинчи ҳикоя