Зиѐвуддин Раҳим 2 бисмиллаҳир роҳМАНир роҳийм!

энг афзали қунутнинг узунлигидир” (Муслим, Термизий, Ибн Можа ривоят қилган). 
Кўпчилик уламолар ривоятдаги “қунут” сўзини “қиѐм” деб тушунтиришган. Яъни, намоздаги энг 
афзал амал қиѐмда узоқроқ туришдир. 
Аслида “қунут” сўзи “хушуъ”, “намоз”, “дуо”, “ибодат”, “тоатда бардавомлик”, “қиѐм”, “сукут”, 
“хузуъ” маъноларини англатади
37
. 
Шундан келиб чиқиб, ҳадис икки хил изоҳланади: 
1. Намоздаги энг афзал амал қиѐмда узоқроқ туриш, кўпроқ қироат қилиш. 
2. Намозлар ичида энг афзали хушуъ билан адо этилгани, хаѐлни бир ерга жамлаб, Аллоҳ 
буюклигини ҳис этиб ўқилганидир
38
. 
Намозни хушуъ билан ўқиш банданинг қиѐмат куни Аллоҳ олдида туришини осонлаштиради. 
Шу маънода Ибн Қаййим айтади: “Банда икки ҳолатда Аллоҳ олдида туради: намозда ҳамда Аллоҳ 
билан учрашиладиган (қиѐмат) кунида. Агар кимда-ким биринчи туришни тўла-тўкис уддаласа, 
иккинчиси осон бўлади. Агар ким (намозда) туришни енгил санаса, ҳақини тўлиқ адо этмаса, охиратда 
Аллоҳ олдида туриши қийин кечади
39
”. 
َس
َةػػَبْوُع ْنػػَع
ٍرِم ػػَع ِنػػْب
ُىػػْهَع ُللا َيػػِضَر
َؿ ػػَق
:
َؿ ػػَق
ُؿوػػُسَر
ِللا
ا ىَّلػػَص 
ُلل
َ َّلػػَسَس ِىػػْهَلَع 
: 
ُنػػِسْحُهَػف ُأػػَّضَوَػتَػي ٍ ِلػػْسُم ْنػػِم ػػَم
ِمْهَلَع ٌلِبْوُم ِْيَػتَعْكَر يّْلَصُهَػف ُـوُوَػي َُّثُ ُوَءوُضُس
َّلِإ ِىِمْجَسَس ِىِبْلَوِب َم
ُةَّهَْْا ُىَل ْتَبَجَس
.
َر َس
ُوا 
ُم ْس
ِل ٌ
َس َأ ُب
َد و
ُسا َد
َس
َّهلا
ػَس
ِئ 
ُّي 
َسػْبا
ُن 
َم
ػَج 
ْى 
َس ْبا
ُن 
ُخ َز
َْيَ َة
.
Уқба ибн Омир розияллоҳу анҳу Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва салламдан ривоят қилади: 
“Қайси бир мусулмон (киши) таҳоратни чиройли қилиб, қалби ва юзи билан иқбол