Зулмат остонасидаги муҳаббат (2-фасл) “янги ой” Стефани Майер

 https://telegram.me/e_kutubxona

---

97
қаҳрамон Сэмнинг гапи билан яна тушкунликка тушадиган бўлса, у билан
ўзим гаплашаман! Билли, биз дўстмиз, лекин бу ишлар оиламга азоб
беряпти... — навбатдаги сукунат чўкди.
― Тўғри айтдинг. Бу болалар ҳаддидан ошиб кетишди, энди ўзим
шуғулланаман. Бу вазиятни шахсан ўзим назоратга оламан! Ишончинг
комил бўлсин! — гапираётган шунчаки менинг дадам эмасди, энди у
полиция раҳбари Свон эди.
― Жуда яхши! Хайр! — у қарсиллатиб гўшакни қўйди.
Тезда эшикни ёпдим.
Дадам нималарнидир тарақлатиб тепиб, сира жаҳлини боса олмасди.
Демак Билли амаки мени айблабди-да! Унинг гапига кўра, мен Жейкобга
осилиб, жонига тегибман. Қизиқ, ўзим ҳам шундай ўйлай бошладим,
Лекин бугун Жейкоб бошқача гапирди-ку? Бу шунчаки жанжал эмасди.
Қизиқ, Билли амаки бизнинг муносабатимизга аралашишга қарор қилгани
ҳайрон қоларли ҳол.
Назаримда улар мендан жон-жаҳди билан яширмоқчи бўлаётган сир мен
ўйлагандан кўра бошқача эди. Яхши ҳамки, дадам мен томонда.
Титраганча ўрнимга ётдим. Энди юрагимдаги жароҳат иккита бўлганди,
демак азоб ҳам шунга яраша икки баробар бўлади. Кўз ёшларим
ёстиғимни ҳўл қилиб юборса-да, ухлай олмасдим, кўз ўнгимдан
Жейкобнинг дардли нигоҳи, миямдан эса Эдварднинг овози кетмасди...
Шу кеча янги туш кўрдим. Ёмғир ёғарди. Ёнгинамда Жейкоб мен билан
бирга қадам ташлаб борарди. У мен билган Жейкоб эмасди. У азобланган,
ҳолдан тойган бўлса-да ўта назокат билан қадам ташлар, лекин қадам
товушлари эшитилмасди. У кўз ўнгимда ўзгариб борар, ранги оқариб,
сочлари тилла ранга кириб шу қадар гўзаллашиб борардики, юрагим тез
уриб унга яқинлашганимда,
Жейкоб қиёфасидаги Эдвард кўздан йўқолди.
Йиғлаб уйғониб кетдим. Шифтдан кўз узмай анчагача ўйланиб ётдим.
Таассуротлардан қаттиқ чарчаганим сабаб тинчгина, туш кўрмасдан
ухлашни сўраб Худога нола қилиб ёлвордим.
Кутилмаганда қулоғимга қандайдир шовқин эшитилди. Аллақандай ўткир
нарса деразамни тимдаларди. Худди тирноқлари ўткир жонивор
деразамни ураётгандек эди...