Зулмат остонасидаги муҳаббат (2-фасл) “янги ой” Стефани Майер

 https://telegram.me/e_kutubxona

---

62
― Бу таваккалчи йигитлар ким ўзи? — сўрадим мен йўлда.
― Ла-Пушлик безорилар тўдаси, деди ғижиниб Жейкоб.
― Сизларда ҳам безорилар борми? — сўрадим ҳайратланиб.
У кулиб юборди.
― Бу сен ўйлагандек жиноятчилар тўдаси эмас, улар
жанжаллашишмайди, тинч юришади. Илгари бир бола бор эди, бошқа
қабиладан. У йигитларга гиёҳванд моддалар сотган. Яхши ҳамки, Сэм
Улей хабар топиб, йигитлари билан уни еримиздан ҳайдаб юборди. Улар
қабила тинчлиги учун қўлидан келган ишни қилишади, биз улар билан
фахрланамиз. Лекин баъзан мана шунақа бачканаликлар ҳам қилиб
туришади. Менга ёқмагани, қабила бошлиқлари уларни
жуда ҳурмат
қилишади, айтишларича, ҳатто қабила оқсоқолининг ўзи ҳам Сэм билан
маслаҳатлашиб иш қиларкан. Дўстим Эмбрининг айтишича, улар
ўзларини "ҳимоячилар" деб аташаркан... — Жейкобнинг қўллари негадир
мушт бўлиб тугилди. Уни сира бу аҳволда кўрмагандим. Сэмнинг исмини
эшитиб, тунги даҳшатларим ёдимга тушишини истамадим ва тезда гапни
бурдим:
― Сен уларни ёқтирмайсан, шекилли?
— Сезилдими?
― Ахир улар ҳеч бир ёмон иш қилишмас экан-ку, — дедим уни
тинчлантириш учун. — Шунчаки барчанинг жиғига тегишни истайдиган
бекорчи йигитчалар тўдаси.
― Ҳа, одамларнинг жиғига тегиш уларнинг касби. Улар доим
бошқалардан ажралиб туришни ўйлашади, худди тик қоядан сакраган
каби. Ўзларини худди...
билмадим, кучли қилиб кўрсатишни исташадими-ей. Масалан, ўтган
семестрда Квил ва Эмбри билан дўкон айланиб юрганимизда Сэм билан
юрган шериклари Жаред ва Полга дуч келганмиз. Квил мақтанчоқлик
қилиб нимадир деганди, Полнинг жаҳли чиқиб кетди. Унинг кўзлари
қорайиб, шундай жилмайдики, тўғрироғи, жилмаймади, аксинча,
тишларини кўрсатди... Назаримда у ақлдан озгандек эди. Шунда Сэм
унинг елкасига қўлини қўйиб, бош силкиди. Пол бир
муддат унга
термилиб туриб, кейин тинчиди. Тўғриси, агар Сэм уни
тинчлантирмаганда у бизни худди бурдалаб ташламоқчидек эди, Жейкоб
хўрсинди. Биласан, Сэмнинг ёши катта, йигирмада. Лекин Пол энди ўн
олтига кирди, бўйи ҳам мендан паст, Квилдек бақувват ҳам эмас. Аслида
бизнинг унга кучимиз етарди...
― Ростдан ҳам мақтанчоқ болалар экан, қўшилдим мен. Жейкобнинг
гапларини хаёлимда тасаввур қилдим... Бу манзара танишдек туюлди.
Баланд бўйли, қорачадан келган уч йигит бизнинг меҳмонхонада менга
тикилганча туришарди. Мени ўрмондан топган Сэмнинг тўдаси эдими?
Хотираларим азоб бермаслиги учун дарров чалғидим:
― Сэм ўйламай иш қиладиган ёшдан ўтган, шекилли?