Зулмат остонасидаги муҳаббат (2-фасл) “янги ой” Стефани Майер

 https://telegram.me/e_kutubxona

---

70
― Ҳа, ўшалар. Улар биздан кичкина, хавотирланма.
― Яхши, ― деди у бир оз тинчланиб.
Майк менинг исмимни айтиши биланоқ Жессика билан Лоран "Бандмиз,
бора олмаймиз" дейишди. Эрик билан Кэйтнинг ўз режалари бор экан.
Ҳатто Квил ҳам боролмайдиган бўлди, мактабда бўладиган кураш
байрамига тайёрланиши керак экан. Ҳамма рад этгач, фақат Анжела ва
Бен, Жейкоб ва мен қолдик. Тушлик маҳал Майк фикримдан қайтармоқчи
бўлди ва “Яхши романтик фильм бор экан, ўшанга кира қолайлик” деди,
мен эса айнан даҳшатли фильм
кўришга тайёрлигимни айтдим.
Мактабдан қайтганимда, уйимиз олдида машинага суянганча жилмайиб
турган Жейкобга кўзим тушди. У анчадан буён йиғаётган машинасини
таъмирдан чиқариб бўлганди.
― Койил! — дедим қувониб. — Қачон таъмирлаб бўлдинг?
Жейкобни табриклаб турганимда Майк ўз машинасида етиб келди. Уни
кўриб Жейкобнинг юзи тундлашди:
― Бу болани яхши эслайман. Сени ўзиники деб ўйлаган шумиди? Ҳали
ҳам шундай хаёлдами?
― Баъзи одамларнинг фикрини ўзгартириш қийин, — дедим қўлларимни
икки томонга ейиб.
― Баъзида қатъият иш беради, — деди у ўйланиб. — Сени ҳам ўз хаёлига
ишонтириб қўймасин.
― Баъзида эса одамнинг ғашига тегади!
Майк мен билан сўрашаркан, Жейкобга қараб қўйди. У сира Майкдан
кичкинага ўхшамас, аксинча бўйи ҳам, гавдаси ҳам уникидан катта эди.
Мен йигитларни бир-бирига таништирдим:
― Жейкоблар билан оилавий дўстмиз.
Йигитлар қўл олиб кўришгач, Майк ёпишиб қолган бармоқларини
ишқалаб қўйди. Шу маҳал уйдаги телефон жиринглади. Шошиб борсам,
Анжела. Беннинг тоби қочганини, негадир ошқозони оғриб, қайд қилиб
ётганини айтди ва боролмасликлари учун узр сўради. "Ошқозон гриппи
тарқаган, шекилли, кўпчиликнинг тоби йўқ", деб ўйлаб қўйдим. Кинога
фақат учаламиз боришимизни ўйлаб, кайфиятим тушди.
Чунки Майк билан Жейкобнинг дўстлашиб кетишларига ишончим комил
эмасди. Болаларга Анжеланинг хабарини етказганимдан кейин Майкнинг
ката "Шевроле"сига ҳожат қолмади.
― Жейкобнинг машинасида борсак қарши эмасмисан? У машинасини ўзи
йиғиб, ўзи таъмирдан чиқарди, — дедим. Майк рози бўлди-ю, лекин
ғижиниб қўйгани сезилди. Жейкоб ҳар доимгидек қувноқ кайфиятда эди,
биз йўл бўйи гапириб, кулиб борардигу, фақат Майк орқа ўриндиқда
тумшайиб ўтирарди. Бир оздан кейин у кескин ўзгарди. Орқадан менинг
ўриндиғимга осилиб:
― Радиоси ишлайдими машинангни? — деди мамнун оҳангда. Унинг
юзиюзимга теккудек турарди, секингина сездирмай бошимни ойна
томонга бурдим.