O`zbеkiston rеspublikasi oliy va o`rta maxsus ta'lim vazirligi tеrmiz davlat univеrsitеti

Bu jarayonda bir 
o’g’il bola alohida ajralib turibdi.
O’qituvchi imkoni boricha bunga e’tibor bermasdan, vaqti-vaqti bilan 
to’polonchi bolalarni “ikki” baho qo’yish, direktor oldiga chaqirish va ota-onalariga 
aytish 
to’g’risidagi po’pisalar bilan qo’rqitgan holda, mashg’ulot olib bormoqda.
Navbatdagi vazifa 
– masalani yechish.
Qandaydir bir vaqtdan keyin, 
o’qituvchi eng to’polonchi o’quvchidan 
masalani yechishga tayyormisan, deb 
so’ramoqda. “Men masalani yecha 
olmayman
”, deb javob berdi o’quvchi.
O’qituvchi: “Demak, senga “ikki” 
baho 
qo’yaman”. 
O’quvchi: “Yo’q, u holda masa-
lani yechishga harakat qilaman
”, dedi. 
O’qituvchi: “Endi kech bo’ldi. 
Vaqtliroq 
o’ylash kerak edi”. 
O’quvchi: 
“Men 
hammasini 
yechib beraman, deyapman-ku
”.
Janjal yana bir necha daqiqa 
davom 
etgandan 
so’ng, 
o’qituvchi 
o’quvchiga “ikki” baho qo’yadi, o’quvchi 
esa eshikni qattiq yopib sinfdan chiqib 
ketadi. 
O’qituvchi hech nima demay, 
darsni davom ettiradi.
 
Vaziyatni baholash.
Bu yerda 
qator 
pedagogik 
vaziyatlar 
to’plami 

---

mavjud. 
Ko’rinib turibdiki, o’qituvchi va o’quvchilar orasidagi muno-sabat anchadan 
beri 
bo’shashib ketgan. Agar oxirgi vaziyat haqida gapiradigan bo’lsak, o’qituvchi 
o’zining jahlini ochiqchasiga namoyon etdi.
Bunday holda uning nohaqligi yana shundan iboratki,