Олабўжи романдан катта хикоя

Ултон эслолмади. 

---

33 
– Қуйи синфда ўқиган бўлса, эътибор қилмаганмиз-да... Ҳе, ўшанда 
биз 
интернат 
болалари 
қисиниб-қимтиниб, 
киногаям 
ёлғиз 
чиқолмасдик. Сенга ўхшаган шотирлардан қўрқиб... 
Наби иршайди. 
– Сиз ҳам қўрқар экансиз-да? 
– А, нима! – деди Ултон шошиб: Баҳор котиб билан хўшлашиб, бу 
ёққа йўналган эди. – Эйнштейннинг бир гапи бор: “Инсонни икки нарса 
ҳалокатдан сақлаб келди ва сақлаб қолади, – дейди. – Биринчиси – ўт-
олов! Иккинчиси – страх... қўрқув!” 
– Эҳа-а, – деди Наби домласига сидқидилдан тан бериб ва, чамаси, 
ўзининг ҳам инсон ҳақидаги тасаввури бойиб қолгандек бўлди. – Демак, 
қўрқиш... Зўр олим экан. Ҳақиқатан ҳам шу-да: қўрқмасанг, ўзингни 
ҳимоя қилмасанг, жойи келганда, қочмасанг... 
– Ўласан. 
Ултон чекинди: Баҳорой солланиб келмоқда, рисоладаги 
шаҳарлик бўлиши учун чамаси битта қора кўзойнак етишмас эди. 
Наби ҳам четланди-да, бирдан эгилиб мошинага ишора қилди: 
– Марҳамат! 
– Эшикни оч, – деди Баҳор ва.... Ултонга чап кўзини қисиб қўйди. – 
Хизмат қилсанг, охиригача қил. 
– Хўп бўлади, хоним афандим! – Наби орқа эшикни очди. Кейин 
мошинанинг ортидан айланиб ўтиб, олдинги эшикни тортди. – 
Марҳамат! 
– Бойнинг мошинасига мингандан кейин мингандек бўлайлик! – 
Баҳор олд томондан ўтаркан: – Ўтиринг, Ултон ака, – деди. – Уятчан 
кўринасиз-а? 
– Ҳе, энди сизларнинг олдингизда... – Ултон, гапига зид ўлароқ 
ғужури тутиб, орқа ўриндиққа кириб ўтирди. 
Баҳор – олдинда. 
– Нима, дедингиз? 

---

34