Олабўжи романдан катта хикоя

Кейин олдинга ўнгланди-да, нозик бармоқларини сочларининг 
тагидан тиқиб тўзғитган бўлди. 
Наби йўл билан банд, аммо сал-пал безовталиги ҳам бор эди. 
Катта йўлга чиқиб, кунботарга қайрилдилар. Чап қўлда – собиқ 
интернат ўрнига тушган “Олатоғ” ресторани қаршисидан ўтаётганда, 
Наби ўша ёққа бўйнини чўзиб қаради. 
– Ҳали вақт бор, опа, – деди. – Очирид ҳам катта. 
Кейин: Э-э! – деб юборди. – Заказ қилмасангиз, алдайди. Ичи тўла 
пиёз. 
– Йўғаса тезроқ ҳайда, – деди Баҳор. – Ана қузғунлар қарашяпти, 
кўзинг ўйилсин. 
– Бекорчилар-да, опа. – Наби мошинани вағиллатиб суриб кетди. – 
Иш йўқ... 
Ултоннинг хаёли дафъатан шу бир сўзга оғиб: “Ҳа, – деди ичида. – 
Ишсизлик бор. Бу даҳшат!” 
– Наби. 
– Ҳа, домлажон! 
– Ҳим... майли, кейин айтаман. 
. 
– Хўп. 
Баҳор аҳён-аҳён ўнг-сўлга кўз ташлар ва хўрсиниб қўяр эди. Ултон 
ўчган сигаретини тутатди-ю, энди чекмади. Ойнадан сиртга чертиб 
юборди. Кейин кўнглидан шу гап ўтди: “Ўзимиз ифлос қиламиз...” 
Сўнгра суянчиққа ястанди. Мошина шитоб билан юриб, талай енгил 
мошиналарни қувиб ўтиб ва вағ-вағ сигнал бериб, “Қариялар 
чойхонаси”ни ҳам ортда қолдирди. 
Бекатда, яъни, тагликка ўрнатилган шапалоқдек тахтага биргина 
– “Остановка” сўзи ёзилган қуруқ ерда сарғайиб ўтирган чол-кампир, 
ўсмир-болакайлар қошидан қам зинғиллаб ўтиб кетди. 
ГАИ пости қошидан пастликка энгач, қиялама йўл билан адирга 

---

36 
ўрлай бошлади. 
 
 
 
 
 
9 
– Домилла, бир нима демоқчи эдингиз? – сўраб қолди Наби. –