Олабўжи романдан катта хикоя

...ана шу “синиқлик”ни кўришга йигитнинг тоқати йўқ. 
– Э, биз ҳам юриппиз-да! – деди Ултон этакларга кўз ташлаб. – Ҳа, 
ўзларинг чарчамай, ёзниям ўтказиб олдиларинг? 
– Худога шукр... Сиз яхшими, шопир? 
– Отдаймиз! – деди Наби ва интилиб, шолчани кўтарди. 
Султон бобо: 
– Ҳай-ҳай! – деди. – Уят бўлади, меҳмон... Қани, кампир, жиз-
бизгаям уннаб юбор, булар йўл босиб келган. Бўл тезроқ! Хўш, қани, 
арчангни томоша қилайлик! – Қари арчага қараб йўл тортди. – Набибой, 
бу арча Ултон акангизники! Ҳе, биқинларини ўйиб ёзган ҳам ўзи... 
– Нодонлик, – деди Ултон. Ва ўша кезларда... какликниям, 
чилниям бемалол отгани, ўқ тегмаганда хафа бўлганларини тағин уялиб 
эслади: – Биз фақат ўзимизни жонли, деб ўйлар эканмиз-да. 
– Рост, домилла – деди Наби. – Илгарилари бировнинг хўрози 
енгилиб ўлса, хурсанд бўлардим. Ҳозир... ачинаман. Қизиқ-а? 
– Жонлини жонсиз қилиш кулли гуноҳ, – деди Султон бобо. – 
Ўзинг яратмаган бўлсанг... – Кейин хўрсинди. – Лекин, уруш деганини 
ҳалиям тушунмайман. Ҳа, вақти замонида биз ҳам отганмиз. Одамни... 
Ултон ҳорғин тортиб кетди-да, ҳозир арчани томоша қилиб турли 

---

188 
хотираларга шўнғиб ўтиргандан кўра, бўлари ишни ўринлатиб қўйишни 
маъқул билди. 
Илло, тўй... чиқим билан боғлиқ: чолда қанча пул бор экан? 
Дарвоқе, ўша ҳашаматли иморатни қуриш учун ҳам, ахир анча-мунча 
ақчаси кетган-ку? 
42 
Арчанинг кунботар томонига ўтиб, эски тўқимга ўтириб олган 
Ултон отасининг ҳам икки қадам наридан бўртиб чиққан томирга 
ўрнашишини кутди ва (чолга илтифот-мулозамат қилавермайди, зеро 
чол ҳам бунга муҳтож эмас: майда-чуйда гаплардан баланд туради-да бу