Олабўжи романдан катта хикоя

– Шунақа... Катта чақириб тайинлапти синфдошингизниям. 
Ултонбой уйланяпти, тўйи абразцовый ўтиши керак, депти. 
Ултон бўшашиб, ҳовучи билан юзини ёпди: “Нега бунча 
шошилиш? 
Подадан олдин чанг чиқаргандай гап-ку бу? Демак, у киши 
бошқаларгаям... Ахир, мен айниб қолишим мумкин эмасми? Ёки отамда 
тайёргарлик... Уф, ҳақиқатан ҳам тревога!” 
– Ултонбек, марҳамат, – ҳовли тўридаги қояга ишора қилди 
новвой. 
Ултон азбаройи бу хижолат тўла ўйлар оғушидан қутулиш учун 
ўша ерга бориб ўтиришни афзал билди. 
Бориб ёғоч ўтирғичга чўкди-да, ирғиб туриб, сигарет тутатди. Ва... 
куни кеча Оқсув бўйида – ёнғоқ остида шундай диққинафас бўлганини 
эслади: ўшанда, наздида, нимадир (у қисман аниқ эди; амбулаторияда 
учрашув!) содир бўладигандек, уни кутаётгандек ҳолатда эдики, ўша 
ҳолатини ҳозирги аҳволига менгзаб, тағин: “Э, нима бўлса бўлар! – деб 
юборди. – Фақат телефон қилиш керак...” Кейин Тўқлибой 
Қўчқоровнинг бунчалик шошилинч иш тутгани (йўқ – тутаётгани)дан 
яна ҳайрон қолди. 
“Ултон... айниб қолади”, деб ўйлаётирми? Ахир, у бўлари гапни 
айтди-ку? 
– Қани, ўтирсинлар. – Новвой оқ яктак устидан боғланган 
белбоғига қистириғлиқ сочиқ билан курсиларни сийпаб-тозалаган 
бўлди. 
– Катталарнинг илтифотиям оғир тушар экан чамамда, – деди 
Ултон. 
– Ўрганмагансиз-да, а? – Новвой ибрат кўрсатиб курсилардан 
бирига ўтирди. – Кеча бу тўғрида ҳеч гап бўлмаган эди. Мен 
синфдошингизга айтдим: балки, ҳим, келин Тошкентдадир, дедим... 
– Йў-ўқ, – деди Ултон. 

---

197 
– Тўй шанбага белгиландими? 
Ултон у кишига совуқ-ҳайратомуз тикилди. Сўнгра ҳушёр тортиб: