Олабўжи романдан катта хикоя

“Во, ажаб, отам айтган гапларнинг ўзгинаси амалга ошяпти, а? 
Ёки кўпни кўрганлар бир хилда ўйлашадими... бунақанги 
йўриқлар-да?” 
45 
Ултон Ашимни кўрибоқ: “Нимага уларни ишлатяпсан?” демоқчи 
бўлди-ю, бундам ҳам муҳимроқ савол тилининг учига келди: у Баҳор 
ҳақидаги қандайдир гапни (Бўтабой Сўпи билам чап бўлиб кетиши 
сабабиниям) бугун... аниқроғи, Ултон билан “опа”нинг муносабати 
қандоқ кечувига қараб айтиб бермоқчи эди-ку? 
Аттанг, кеча сўрасаям бўларкан. Ҳорғинлик, ичимлик таъсири уни 
тезда ётқизди... 
Ултон қирғийнинг инидан сал нарида қўлини белига тираб турар, 
Ашим иршайиб келмоқда... миллати номаълум икки киши бир-бир 
боғдан бедани ачомлаб, ариқ томонга бормоқда эди. 
– Мунча кайфингиз чоғ? – деди Ултон. 
Ашим кўзини қисиб, “анавиларни кўряпсизми?” дегандай қараб 
қўйди. Сўнг сочига қўнган беда гулларини сийпаб тушириб: 
– Ассалом! – дея қўлини узатди. 
Ултон қўл учида кўришди. 

---

200 
– Улар қулларингми? 
 
Ашим қиҳ-қиҳлаб кулди. 
– Қул, қул... Русиядан келган. – Сўнг Ултоннинг Русия 
тарафлардан Ўзбекистонга узлуксиз келиб жойлашаётган меҳмонларга 
ётсираб қарашини билиши... эсига тушиб кетдими, бирдан қовоғини 
солди. – Иш йўқми у ёқда! Шундай катта Русияда! Тошкентга келгандан 
кейин ўн беш кунлик паспорт олишаркан... Бизникилар беришаркан-да, 
бу орада иш топишаркан... 
– Балки мутахассисдир улар, – истеҳзоли илжайди Ултон ва 
хавотирланиб уйга қараб олди. 
– Гўрда! Пиёниста, – деди Ашим. – Қорнимиз тўйса бўлди, шу 
ердаям қолаверамиз, дейди. 
– Раҳмат, – деди Ултон жилиб. Ва токзорга кўз отди. – Ана,