Олабўжи романдан катта хикоя

Тўлаганов табассум қилди. 
– Аммо лекин, дидингизга беш кетдим, мени маъзур тутасиз, ука. 
– Қайси маънода? 
– Келинни айтаётибман... 
– А-а! – деди Ултон ва унинг тан беришида... ҳақиқат борлигини 
тан олди: Баҳор ҳам дидли қиз... Демак, ўзининг у тарафидан танланиши 
ҳам бежиз эмас... 

---

205 
– Коржома киймапсизми? 
Ултон саволдан муродни англади. 
– Ҳечқиси йўқ! – деди. – Қани, менга бир иш кўрсатинг! 
– Э, ҳазил қилдим-ку? 
– Қўйсангиз-чи. 
Майдонда парталар қалашиб ётар, бир-иккита татарнамо усталар 
ранда-теша билан ишлашар, ола-қуроқ бўлиб қўлдан чиққан 
парталарни шим кийган жувонлар бўяшар эди. Том устида тарақ-туруқ: 
синган шиферларни кўчиришяпти, янгисини михлашяпти. 
Ичкаридан ўспиринлар замбиллаб тупроқ ташимоқда ва ланг очиқ 
деразалардан ҳам сиртга тупроқ отилиб тушмоқда: синфхоналар ерига, 
демак, тахта-пол қоқилади. 
Мактабнинг чап томонида – жўхорипоя четида қўнқайган 
ҳожатхоналар ҳам бузиб ташланган, вайроналардан берида шағал ҳамда 
қоғоз қопларда цемент уюғлиқ... 
Ултоннинг кайфиятини кўтарган нарса тағин шу эдики, кўпчилик 
ҳамкасблари ҳам енг шимариб ишлашар, беш-олтита ота-она ва бир 
гала ўқувчи ҳам бор эди. Яхши-да: буларнинг-да таъмирга ҳисса 
қўшишлари мактаб маъмуриятини Бўтабой Сўпилар олдида унчалик 
қисинтирмайди. 
Мактабнинг нари томонига туташ ўтинхонага беш мошина 
кўмирни ташиб обориш керак экан: қоп, челак кўтариб кепқолишган 
ишчилар сафига Ултон дарҳол қўшилди... 
Набибой ўзи қатори тўртта ўспиринни “Газик”ка босиб келганида, 
Ултоннинг занжидан фарқи йўқ, аммо кўзларида шодлик барқ урар эди.