Олабўжи романдан катта хикоя

Урф- одатни унутиш гуноҳ. Уёғиниям қилинг, буёғиниям.
– Ў-ў-ў, зўр экансиз! 
– Энг муҳими: ор-номус. Мана, биз уруш кўрдик, ўлим кўрдик. 
Билдик-ки, ўлимдам ҳам кучли нарсалар бор... 
Ултон энтикиб кетди: ҳозир шартта бориб, шу кичкина отабойини 
шундоқ кўтариб олса! 
Йўқ, истиҳола қилади. 
Аммо тўйдан кейин чолни бир... қучиши бор: ҳайрон қолса керак. 
Ёки хурсанд бўладими? 
Э-э, дунёйи қўтир! Ултоннинг ҳаёт кечириш тарзи, қизиқишлари, 
ақидалари изидан тентирашлари шундоқ кечдики, ота – унинг учун 
туганмас бир хазина, кўзга кўринмас бир тоғ-суянчиқ бўлиб қолган эди, 

---

192 
Шунинг учунми, чолга қандайдир қайғуриш, уни суйиш ва 
ҳоказолар ортиқча дахмаза, гўё унинг турмуш тарзи шундоқ бўлиши 
тайин эдию шундоқ бўлиб келаётган эди. 
43 
Илитма-қовурдоққа тўйиб олган “меҳмонлар” Оқсувга жўнаб 
кетишди. 
Буёқда Султон бобо эшагини миниб, мошина юрмас йўллар билан 
қўрғон пойидаги овулга – жўраси Расул подачининг юртига йўл олди. 
Расул бобо (Етимчўққи остида айиқни терилаган чол) ўғлимни 
уйлантираман, деб уч-тўртта новвос сотган экан, ўғли ҳарбийга 
чақирилибди-кетибди. Султон бобо ана шу пулни олади-да, ўрнига қўй-
эчки беради. Сўнг тўхтовсиз районга эниб боради. 
Ултонга топширилган юмушлар талайгина эди: аввало, қариянинг 
кун ботмасдан етиб боришидан Тўқлибой акани огох, қилиши керак, 
сўнгра Қишлоқ Шўроси (Турсунтош) билан келишиб қўйиши лозим: 
Оқсувда бўладиган тўйларнинг рўйхати унда... Тўғри, Тўқлибой 
Қўчқоров бир мўйлов қилса, ҳарқанақа рўйхатга чизиқ тортилади, 
қолаверса, Турсунтош – “ўзиники”. Бироқ унинг ҳурмати бор-да...