Олабўжи романдан катта хикоя

ортиб, 
қўй-эчкиларни 
олдинга 
олиб, 
нақ 
қадим-ибтидоий 
кўчманчиларга айланиб, мораган-мачараган-бўкирган ва ҳурган 
товушлар ҳамроҳлигида... 
...Оқсувга йўл олишарди, орқадан чанг карвонини эргаштириб. 
Юрт бўшаб қолар эди. 
Келаси йил Оқсув атрофларида ўт-ўланлар қуврай бошлаганда, 
тағин ўша алпозда... 
...тоққа жўнашарди. 
Етиб келганларида, юртнинг у ер-бу ерида парча-парча ўтсиз 
жойлар бўлмаса (капалар ўрни топталгани учун гиёҳ унишга 
улгурмасди), теварак- атроф тағин ям-яшил бўлиб “кутиб” оларди. 
Ўша пайтлардаям Ултон зинғиллаб атрофни айланар, ҳайрон 
бўлган Олапар унинг изидан чопиб юрар эди. 
“Газик” тубанга энаркан, Ултон итнинг югуриб чиқишини 
тусмоллаб, тикила бошлади. Уни кўрмагач: “Молнинг ортидан кетган”, 
деб ўйлади-да, отасининг шу ерда бўлишини илтижо қилди. 
Баҳорҳол кападан чиқиб, чайлага йўналган қизил кўйлакли аёл 
таққа тўхтаб мошинага қаради-да, изига қайтди. “Отам шу ерда экан, 
айтади...” деб ўйлади Ултон ва, дарҳақиқат, сал юрмасларидан капа 

---

186 
оғзида қора чопонли кичкина одам кўринди. 
– Отангиз-ку, домилла? 
Ултон “домилла” деб аталиши бу мазгилга мос келмаслигини 
туюб: 
– Ҳа, – деди. 
– Бечора кўп қийинчилик тортган дейман-а, ўсмай қолганлар? 
Ултон пиқиллаб кулиб: 
– “Кичкина деманг бизни, кўтариб урамиз сизни”. Шу кишига 
айтган, – деди. Кейин кулумсиради: “Ҳе, миқти чол. Лекин оғзи полвон-
а! – Шунда “оғзи полвон”лик ўзидаям борлиги, ҳа-ҳа, ўзиям баъзан 
оғзини тўлдириб гапиришини эслаб: – Ажойиб! Боланинг отага