Олабўжи романдан катта хикоя

ўхшашиям буюк сир...” деб қўйди. 
Султон бобо совхоз директорининг мошинасини таниди, табиий, 
шунинг чун шошиб, салласини ушлаб-ўрнаштириб, айни чоғда капага 
қараб бир нималар дея бу томонга йўл олди. 
Наби мошинани ертандирга етдим деганда тўхтатди. 
Ултон ерга тушиб, уялинқираб ва иршайиб йўналди отасига. 
Ота ҳаяжонини билдирмай (билдиришни истасаям билдиролмас, 
ҳамма вақт қандайдир жиддий ва ўзига ишончи зўр эди), бағрини очди. 
Ўғилни қучиб, расмига мувофиқ дам ўнг, дам сўл кўксини унинг 
кўкрагига тегизиб-тегизиб олди. Сўнг даст-панжасини қўш қўллаб 
қисиб: 
– Хуш кепсан, улим, – деди. Сўнгра Наби билан кўришди. – Сиз 
яхшими, шопир болам? Э, ўзимизди Набибой-ку? 
– Ўша-ўша! – деди Наби. – Ўзингиз дамлигинами? Қўйларни 
бўрига олдирмай, а? 
– Олса, энди олади, – деди чол, – Қайси бўридан камсиз. – Кейин 
капага қараб қайқирди: – Кампир, улинг келди! Мана шу сояга бир 
тўшанчи сол... Ултонбой шу ерда ўтиришни яхши кўради! 
Наби қиқиллаб кулар, Ултон атрофга қарар экан, отасининг 

---

187 
сўнгги гапидан мамнун бўлди: бечора эсидан чиқармайди. 
Ўрмакда тўқилган шолча кўтариб кападан чиққан ўрта яшар, 
юзларини офтоб ялаб терига ўхшатиб қуйган, шунга қарамай бошига 
олмагулли шол рўмолни салла қилиб ўраган аёл, яъни, Ултоннинг 
кичкина онаси тўшанчини тақир ерга ташлаб, қадоқ қўлларини 
узатганча Ултон билан кўришди. 
– Яхшимисиз, Ултонбой? Чопаяпсизми? Ҳе, мундай кемай 
кетдингиз? 
Ултон “она”си билан узоқроқ сўрашишниям, гурунг қилишниям 
унча истамайди, чунки аёлнинг кўзларида қотиб қолган бир хижолат ва 
синиқлик борки...