Олабўжи романдан катта хикоя

Ултон бир қадам четга чиқди. 
– Билдингизми? – баттар жўш урди Наби. – Иш тўйга қараб 
қолди!.. Тўқлибой Қўчқоровичнинг ўзлари совчиликка бормоқчилар! 
Сиз билан! 
– Ё, тавба! – Қариянинг бўйи чўзилиб кетгандек эди. 
– Ўз-ла-ри! – Кейин Набининг жағи очилди: – Ахир, Ултон акам... 
домиллам кичкина одамми? Бунинг устига, Тўқлибой Қўчқоровнинг 
шогирди... Нима қипти бу киши учун совчиликка борсалар? Одамлар 
хурсанд бўлади: “Ана қара, райком бошини эгиб юрипти”, деб. 
Чол ёқасини жуфт қилиб ушлаб, ўзича бош ирғади. 
– Мингга кирсинлар. 
Наби қамон четга қараб, аммо сўзларига диққат билан қулоқ 
бериб турган Ултонга кўз қирини ташлаб, келин бўлмишни таърифлай 
кетди: 

---

191 
– Ўзлари олий маълумотли врач! Бунинг устига, қарангки, у 
кишиям Тўқлибой аканинг шогирди! 
– Ў-ў-ў! – чол ютиниб-энтикиб қолди. 
– А, бундан хурсанд бўлмайсизми? 
– Э, хурсандчилик ҳам гапми... Худога шукр, минг қатла шукр. 
Бировнинг ҳақини емадик, хиёнат қилмадик... Ёлғиз ўғлимиз, деб 
яшадик. – Кейин, кўринишдан дийдаси қаттиқ одамнинг овози титраб 
кетди: – Шу тобда раҳматли энаси бўлганда эди... 
Ултон бирдан жилиб, анча нарига борди. Кейин керишган каби 
қўлларини ёйиб, кўксида чалиштирди: ўйлаш мумкин эдики, у шу 
тоғлар, арчазорларни бир қучиб олди-ёв. Кейин лабига сигарет 
қистириб, гугуртни чақди-да: 
– Бўпти! – деди буларга қараб. – Наби, қурутни е... Ота, тўй 
тезлашадиганга ўхшайди. 
– Хўп, айни муддао-да, – деди чол. – Бизда тайёргарлик тахт. 
– Қалин ҳам берарсиз? – қитмирлик қилди Наби. – Ё камсамол 
тўйи... 
– Камсомол ўз йўлига. Биз ўзбекча тўй қиламиз, – деди қария. –