Олабўжи романдан катта хикоя

– Жойига солиб қўй. 
– Би-ир ярашган эди, – деди Ашим. 
– Эса-чи, – кулди Ултон. – Лекин одам борича бўлиши керак. – 
Шунда хаёл уни амбулаторияга, демак, совхоз марказига тортди. – 
Бўтабой Сўпининг дачаси бор-а? 
– Ҳў-ў, аста атайсизми! – Ашим бошини сараклатди. – Қаср! 
– Шундай нодонларнинг ҳеч нарсага ақли етмасаям қаср қуришга 
ақли етади-я! – Кейин ҳиринглаб кулди. – Ёш хотин олишгаям... 
– Э, уёғини эсламанг. 
– Пир-равильно! – Ултон туфлиси боғичларини боғлаб, қаддини 
кўтарди-ю, телевизорда дикторнинг овози деярли эшитилмаётганига 
эътибор қилди. Ва Афғонистонда “интернационал бурчини адо этаётган 
совет йигитлари” ҳақида сўзлаётганини тушунди, илло экранда тоғ 
йўллари, БТРлар ва тақир сайҳонликлар “сузиб” ўтмоқда эди. 
Шу асно халқаро воқеалар ҳикоя қилинаётгани, демак, ҳадемай 
“Время” тугашини англаб, шошилиб қолди. Чопонни оласолиб, 
ташқарига чиқди. 
– Мен тез қайтсам керак. Оч қолсанг, ана, гўшт... Катакни 
кўрмадингми? 
– Битта курк товуқ босиб ётипти. 
– Ҳе, азамат! – Ултон отни айвон лабига тортиб, эгарга осонгина 
ўтириб олди. Чилвирни устундан ечиб хуржунга тиқаркан, отни 

---

120 
ниқтади. 
– Оқ йўл, ака, – деди Ашим. 
– Раҳмат... Мабодо, мабодо... – Гижингтойни тўхтатиб бурилди. – 
Мени биров сўраса, билмайман де... Зокир Ўринов кеп қолиши мумкин. 
Биласан-ку у кишини. 
– Хўп, домла! 
Ултон мошина йўлига йўналган отни қайириб, ариққа ҳайдади. 
Ундан ҳатлатгач, бошини хам қилиб олди. Барибир ҳар қадамда йўлини 
шохлар тўсиб, елкасидан тортқилар эди. Ёнғоқ остига етди. 
Қирғоқ бетидан Гижингтойни ўтиргудек қилиб туширгач, сувнинг