Олабўжи романдан катта хикоя

тўхтади: ҳа-а, милтиқ! 
Стволи оқариб қолган биротар ов милтиғи! От, хуржун, милтиқ 
бир- биридан ажралмас эди! 
Лекин Ултон биринчи марта милтиққа ҳожат йўқлигини англади. 
Хуржунни эгарга ташлаб, бўш кўзини айилга қистирди-да, сигарет 
олгани яна ичкарига кирди. Олди ва... энгашгани кўйи туфлисига кўзи 
тушди: ўн бир сўмлик матоҳ. У ўз ўзидан алланечук уялди. Шунга 
баробар Баҳорнинг... оппоқ, пошнаси ингичка, ялтироқ туфлиси хаёлида 
намоён бўлди-ю, бу икки пойабзал иккисини, яъни, ўзи билан Баҳорни 
бир-биридан жуда йироқ ажратиб қўйишини дафъатан чуқур қис этди. 
– Йў-ўқ, хоним! Биздаям бор! – деди. Сўнг биқинида мунғайиб 
турган Ашимга буюрди: – Бор! Юкни тушир! Тахмонни... 
Ашим тўрга йўрғалай қолди. 
Бирпасдан сўнг қарабсизки, Ултон пўрим-зиёли қиёфасида: оёғида 
“Цебо” ёрлиқли чех туфлиси, эгнида югослав костюм-шими ва полякча 
кўйлак, бўйинбоғи “сурия”лик, пайпоқ Ҳиндистондан келган – алқисса, 
байналмилал кийимда эди. 
Ултон буларни атай териб олмаган: шунчаки дуч келганда харид 
қилган. 
Бироқ Оқсувда буларни кийишига эҳтиёж йўқ, қолаверса, у 
умуман шаҳарча кийинишдан ҳам кечган эди. 
Шунинг учун ҳам трусини сурп иштонга алмаштирган, гоҳо ёрма 
ёқали кўйлак киярди, чопон эса – қишин-ёзин ҳамроҳи-қадрдони. 

---

119 
Анави кулбасида серка терисидан қилинган чориқ билан ағдарма 
сариқ этиги ҳам бор. 
Ултон тошойнадан чекинаркан, туфли оёғини қисаётганини 
фаҳмлади. Шу оннинг ўзида костюмнинг этаги анча узун эканини 
пайқади. 
– Э-э, нима қилаяпман ўзи! – давомини ичида айтди: “Менга 
шуларсиз қизиққан-ку у!” 
Уст-бошини ечиб ташлаб, эскиларини кийиб олди.