Олабўжи романдан катта хикоя

У бу коржомасини яхши кўради, новвойхонадан чиқсаям эгнидан 
ташламайди: гўё ўзининг кимлигини кўрсатиб-эслатиб туриши керак. 
 
21 
Абдуқаюм... вақтида кўп ғийбат, миш-миш ва олқишларга 
“сазовор” бўлган эса-да, Ашимнинг айтишича, “икки йил прокурорнинг 
ҳам оғзидан тушмаган” эса-да, ҳозир – тағин: бировлар учун – “Қишлоқ 
шўросининг эри”. Шўро раисига эса, шунчаки “Турсунтош” деб 
қарашади. 
Новвой кўприк ёнидан пастлаган тупроқли йўлдан пўримча юриш 

---

90 
билан эна бошлади. Қўлтиғида бир нарса бор (албатта, бир жуфт нон). 
У тошлоққа тушганда, ўгирилиб кўприкнинг тагига, бетон 
устунларига қаради: худди бир жойи бузилган-у, ҳозироқ тузатиб 
ташлайдиган каби эди. 
– Зўр! Мустаҳкам! – деб бақирди Ултон. – Искандер кўпригидан 
ҳам зўр! 
Абдуқаюм гир айланиб Ултонга боқди-да, хижолатомуз жилмайиб 
йўрғалади. Сув сачраган тошларда калиши тийғонади, у парво 
қилмайди. (Шу пайтда нимаси биландир Ашим-Қорабойга ўхшаб 
кетарди). 
Ултон бирйўла тепага – ёнғоқ остига чиқиш учун сувлоққа ўтди. 
– Ашур бордими, Ашур? 
Новвой бўш қўли билан қирғоқни кўрсатди. 
– Дору келди! Шампан! 
Сўнг лўкиллаб келиб, фарғоналикларга хос тавозе билан қўлини 
узатди. Иримига яраша кўришиб, шу бир қўли билан юзига фотиҳа 
тортди. Кейин гўё Ултонни ўтказгали жой излаб, қаранди. 
– Юқорига, юқорига чиқамиз, – деди Ултон ва ўзиям унга 
дилнавозлик қилгиси келиб жилмайди. – Ишдан қолдирдикми? 
– Иш ўз йўлига! Кетаверади, – деди Абдуқаюм доноларча. Кейин 
қувлик ила бош ирғаб қўйди. – Синфдошингизни ўргатиб қўйганман. 
Ҳе-ҳе-ҳе!