Олабўжи романдан катта хикоя

манглайидан ўпди. – Ўтиринг нимага сенлаяпман-а? Ёш бўлиб 
қолгандай... Аммо кечадан бери болалик ҳам қолмади... Дунёни кезиб 
чиқдим. Масковигаям бордим... 

---

522 
– Масковдан ёруғ чиқмайди, – Ултон ўриндиққа чўкди. – Қани, 
омин! Ўзимизнинг чироғимиз ёнсин... агар бўлса! Йўғасам, осмондаги 
қуёш ҳам етади... Лекин буниям булут тўсган! 
– Одамнинг кўнглини бузма... – ўтирди Турсунтош ҳам. – Барибир 
елкамизга офтоб тегади. Яхши кунлар келади, синфдош! Ўлай агар, мен 
ишонаман. 
– Обло акбар! –деди Ултон ва қачондир кўргани Италия 
фильмида севишган қашшоқ қиз-йигитнинг бирга бўлиш йўлида бор 
“бисот”ларидан айрилиб, яъни ярим яланғоч ҳолда кетишаётганда, 
ошиқ йигитнинг полисменга қарата: “Ҳамма нарсани олдинглар! Лекин 
орзуни... ололмайсанлар! Кучларинг етмайди, билиб қуйинглар!” дегани 
ёдига тушиб, ва роҳатланиб: “Қандай гўзал тасалли!” деб ўйлади. 
Турсунтош қийма, поча, туёқ уюлган тахсимни ўртага қўйиб, 
туриб кетди. 
Кўча эшикни занжирлаб қайтар экан, бирдан қўлини ёнига 
узатиб... 
...тандир вайронасини кўрсатди. 
– Томоша қилинг, синфдош! Кеча пагром бўлди... Ҳу, қирилиб 
кетгурлар! 
– Кимлар? Нега? – сўради Ултон ва шошиб қолди. – A-а, Абдуқаюм 
ака қаерда эди? Кечирасиз, Баҳор... 
– Баҳорингизни қўя туринг, – деди зарда қилиб у. – Қаюм аканиям 
кеча опкетган... Ҳу, бола-чақанг чирқиллаб қолсин ҳаммангни! 
Миршабнинг-ку қасти бор эди-да бурундан!.. Ҳаромхўрлар! Тешиб 
чиқсин... 
Ултон иттифоқо кўприк воқеасини эслаб қолди: “Ҳа, ўшанинг 
давоми, – деди ичида. – Лекин... 
...бу жавобгарлик иш-ку? 
Чойхонага нон бериб турган кишининг тандирини бузишса?”