Олабўжи романдан катта хикоя

Ултон йўлкага ўтди-ю, бу ерга қайтиб кирмаслигини ҳис этди: ҳа, 
бундан ҳам муҳимроқ “иш”лари бор, ундан олдин тоққа чиқиши керак 
ҳали... 
Тоққа? Шошма, бу жойнинг “қиммати” ундан кам бўлдими? 

---

521 
Ошиқма! 
126 
Ултон мозордан кўнгли тўқ бўлиб чиқди ва бемалол қуйига эна 
бошлади. 
Сойнинг у ёғида боғ, уй, кулба, чойхона ҳам баралла кўринар, 
йигит буни ҳис қилар, аммо боқишга фурсати йўқдай – чалғийдиган 
каби малла тошлар сари борарди. Етдим деганда, шундай туюлдики, 
ҳозир кимдир чақиради-бақиради... 
Шунинг учунми қояларга етибоқ илкис пасайди, йўртиб четга 
борди. Пастга қаради-ю, қўлбола стол ёнида ўтирган Турсунтошни 
кўрди. 
У қўй калласини жаҳл билан ғажир эди. 
– Меҳмонгаям қолси-ин! –деди Ултон. 
Турсунтош бошини кўтарди ва калла қўлидан тушиб кетди. 
– Вой, оғажо-он! – деди. – Бормисан, Улто-он? – Ўрнидан туриб 
кетди. – Tyш! Тушинг. Ана нарвон!.. Вой, худойим-е, энкайинг-е1.. Бу 
инсонга ёқмай қопти яшаш... 
Ултон туйқус яроғии эслаб, ушлаб қўйди-да: 
– Ёқади. Яшаш... Туғилишдан мақсад ҳам – яшамоқ-ку, – дея 
бурилиб, зинага оёқ босди. – Ҳаёт ҳам нарвонга ўхшар экан, Турсуной!.. 
Чиқиб-тушиб юролсанг – бир нав. Юролмасанг, пастда қоласан, ёки 
тепадан ўзингни ташлашга мажбур бўласан. – Фикри тўхтамга 
етганидан қаноатланиб, ясси қояга оёқ қўйди-да, сакраб ерга тушди. 
Кейин нарвонни ётқизиши керакдай туюлди. (Чамаси, ўз кулбаси 
остонасига суяғлиқ шотуни опқўйиши ёдига тушган эди.) 
– Пешонангдан бир ўпайин, оғажон... – Турсунтош кўзда ёш билан 
унинг бошига қўл узатди. Икки чаккасидан кафтларида қисиб, қоқ