Олабўжи романдан катта хикоя

Гижингтойнинг манглайини силаб ва овози титраб, гўё монолог айтган 
эди: – Ҳе, қадрдон! Қисматимиз шу Одамларга ишонма экан! Ҳаммаси 
қорин ғамига тушиб кетган. Эрта-бирискун ҳалокат ёқасига бориб 
қолишларини сира ўйламайдилар. Биз уларни огоҳлантирар бўлсак, 
отадилар... Ҳа, майли. У аблаҳ-ку, билмасдан отди. Лекин шундай кунда 
милтиқ кўтариб чиқиш – виждонни ҳам жиғилдонга уришдан бошқа 
нарса эмас...” 
...Ултон хаёлан Қўрғондарага борди-да, ўзи ҳам... гўё унга шўнғиб 
йўқолди. 
 
 
 
 
 
103 
У уйғонибоқ, ёнбошдан шарақлаган кулгини эшитди. 
Зокир Ўринов билан Тиркаш йилт-йилт қўр бошида чордана 

---

466 
қуриб ўтиришар (демак, чўғ олиб келишган экан), орқада ҳам ҳеч ним 
йўқ эди. 
– Ухлаб қопмиз-да, – дея оёғини йиғмай ўтириб олди Ултон ва у 
ён-бу ёнига кўз ташлади: ўқувчилар ҳам ётишган эди. – Узр, домла... – У 
турмоқчи бўлганди, Тиркаш бир нарсасини мушук олиб қочгандай ҳай-
ҳайлади: 
– Тўкиб юборасиз-е! 
Ултон косасини кўрди. Уни чўққа яқин сурди-да, ўзи ҳам сурилиб 
ўтирди. Шунда бир кўнгли қўл-бетини ювиб олишни ўйлади, лекин 
эринди: “Мизғидим-ку! Шунгаям ювинишми?” 
– Жуда ором олдингиз, оғажон, – деди Тиркаш. – Зиёд уйғотамиз 
деди, қўймадим. Тегма, домиллага, – дедим. – Тиним йўқ бу кишида. 
Кечасиям ишлаяптилар... 
Ултон унга сўмрайиб боқди-да: 
– Алжиманг, – деди. Кейин улар орасидаги газетага – шишага ва 
яхна гўштга кўзи тушди. – Уни камроқ ичиш керак. 
 
Бўлмаса камайишига ёрдам беринг, оғажон. 
– Уф-ф. 
– Майли-майли. Нима бўлсак – ўзимиз бўламиз. – У майдонга