Олабўжи романдан катта хикоя

Наби – Наби-да. 
Кабина эшиклари очилиб, бирин-кетин – кулишиб Одил миршаб, 
Бўтабой Сўпи, Қўлдош Мўмин ва... Тўқлибой Қўчқоров тушдилар. 
Ултон, саркотибни Аллоҳ етказгандек, ёқа ушлаб тураркан, 
хотирасининг комида пахта терими пайтлари фирқўм-ижроқўм 
раҳбарлари-ю, бир врач ва бир милисанинг ҳам шийпонда ёхуд дала 
бошида пайдо бўлишлари манзарасини кўргандек бўлди: ў, улар ғоят 

---

446 
жиддий... 
...кўришишар, 
мақсадлари 
албатта 
– 
далада 
интизомни 
мустаҳкамлаш, ўқувчию ўқитувчиларнинг аҳвол-руҳиясидан воқиф 
бўлиш, уларга озиқ-овқат борасида қўлларидан келган ёрдамни бериш, 
яъни бу хусусда хўжалик раҳбарларидан бирига, масалан, бригадирга 
“буюриш” ҳамда ўзини “касалликка урган ишёқмас”лар бўлса – дарҳол 
дўхтир назаридан ўтказиш ва ҳоказолар эдики, албатта... 
...милисага ҳам “иш” топиларди. 
Улар кетишгач, фалон бригаданинг хилват шийпонида “маишат” 
бўлгани эшитилар эди. 
Ултон яна эслади: қўйлар қўзилай бошлаган вақтларда ҳам, дон 
экинлари бош тортган (мол оралайди...) ёхуд ўрим-йиғим паллаларида 
ҳам катталар “сайр”га чиқишар, гоҳо улар сафига газета 
мухбирларидан ҳам қўшилар эди. 
Бойвачча дўкончилардек оқчил кител кийган барваста Тўқлибой 
Қўчқоров ўзининг истиқболига юрган Зокир Ўринов билан Ўзоқ 
Тўлаганов узра ёнбағирга қараб олиб: 
– Салом, салом, – деб кўришди-да, бирдан болалар томонга, 
аниқроғи қизлар тўпига қараб жилмайди. – Ҳорманглар энди, 
азаматлар! – деди. 
Барча бир оғиздан: 
, 
– Салом! – деди. 
– Саломат бўлинглар. – Кейин қиқиллаб кулиб, Зокир Ўринов