Олабўжи романдан катта хикоя

мактабга бурилишда тўпланиб турган ўқувчилару Зокир Ўриновни 
кўриб: “Пичанга...” деди ва вақтида етиб келгандек хурсанд бўлиб, 
ҳайдовчига қаради. 
– Ҳув, уларнинг ёнида қоламан. 
Хўжамурод бош ирғаб, нақ уларнинг қошида тўхтади. 
– Раҳмат, Хўжамбой. 
У “Волга”ни ҳайдаб кетди. 
Адоқдаги дара устида порлаб турган қуёш нури кўзига 
санчилаётган эса-да, қиз-йигитларнинг кўзларидан ҳали уйқу 
аримагани, айримлари дийдираб турганини кўрди. Табиий, бу болалар 
саҳарлаб сигирларини подага ҳайдашади, аммо кейин мизғиб 
олишлариям бор. Қолаверса, уларнинг биринчи (таътил бошланганидан 
бери) саҳарлаб тўпланиши эди. 
Ултон шундоқ саҳарларда ўзининг ҳам кўзларини уқалаб пахта 
теримига йўл олган чоғларини эслаб: 
– Салом сизларга! – деди ўктам-жиддий овозда. Улар: “Салом, 
муаллим!” деб алик олишгач, Ултон ҳар йили теримда киядиган 
коржомасини эгнига илиб олган Зокир Ўриновга қўл берди. 
Домла истаб-истамай кўришди-да, “Тез ёрдам”нинг орқасидан 
қараб қўйди. 
Ўзоқ Тўлаганов ва бошқа ўқитувчилар билан ҳам кўришаркан, 
йигит қисина бошлади: барининг устида эски-туски кийим-бош. 
Ултонда эса – қора костюм-шим, туфли... Бундан ташқари 
уларнинг пичинг қилишлари, қуёв бўлгани учун амбулатория 
томонидан келаётганини айтишларини ўйлаб, энди ўқувчиларга ҳам 

---

400 
бошқатдан разм солиб, сигарет тутатмоқчи бўларкан, шалдир-шулдир 
қилиб паст кўчадан юк машинаси чиқа бошлади-ю: 
– Домла, мен кийимни алмаштириб келай, – деди Ултон. 
– Сиз қолаверсангиз ҳам бўлади, – деди Зокир Ўринов. 
– Ҳа, биз ўзимиз... – қўшилди илмий мудир. 
– Э, нимага! – Ултон йўлнинг у четига ўтиб тўхтаган машинага