Олабўжи романдан катта хикоя

Ултон ўйини овоз чиқариб айтган эди. 
– Кечирасиз. 
– Мен ҳаммасини опкелтираман. Эртагаёқ! – деди Баҳор. – Бунинг 
учун ўша буюмлар – копейка. 
– Баҳор... 
. 
– Ҳа. 
– Ўша ерда тура турсин. 

---

305 
– Ў, орингиз келдими? 
– Буям бор... Лекин унинг таклифи менга маъқул тушди. 
– “Ҳам у ерда, ҳам бу ерда?” 
– Ҳозирча. 
Баҳор бошини эгиб қолди-ю: 
– Яхши, – деди. – Сиз – эрсиз. 
– Йўқ, мен... 
– Тушундим. 
70 
...Шу пайт орқа томонда тасир-тусир бўлиб қолди. Ултон бурилиб, 
Ашимни кўрди: у оғзига қўлини тутиб, энгашиб кетмоқда эди. 
Берироқда Умид қўлини белига тираб турар эди. 
– Укангиз урди... 
Баҳор ҳам қаради-ю: 
– Да, ну! – деди, – Ичишган-да! 
 
– Ашим укангизни мақтар эди. 
– Қўйинг, шу исқиртни! – Баҳор ўнгланди-да, яна бутун гавдаси 
билан эрига ўгирилди. – Нима деб мақтар эди? 
– “Мард” деб... 
– Шу бола атрофингизда кўп уймалашади, а? Сизнинг тенгингиз 
эмас-ку у? 
' 
– Гап бунда эмас. У самимий... – Ултон шундай деди-ю, Ашимнинг 
“ўн саккиз яшар” қизга уйланиш ҳақидаги “таклиф”и эсига тушиб, яна 
нафратланиб кетди. – Балки, сиз ҳақдирсиз... 
– Аёл сифатида менинг ҳам жиндак ҳуқуқим бўлса, эртадан бошлаб 
у бу ерга қадам босмайди. 
– Баҳор... 
– Гап битта. 
– Унга раҳмим келади-да. 
– Билиб қўйинг, бу дунё раҳмдиллар дунёси эмас! – Баҳорнинг 

---

306 
кўзлари қандайдир ёсуман нигоҳидек йилтираб кетди. – Ишонаверинг,