Олабўжи романдан катта хикоя

хўжайин, – деди кейин бўшашиб. – Кўнглингизга олманг-у, “дарахтнинг 
бўшини қурт ер экан”. 
– Сиз ҳам файласуф, – жилмайди Ултон. – Кечирасиз, сиз... 
– Хўш? 
– Мунча? 
– Смелее! 
– Мен бўшман... 
Баҳор кулиб унинг билагидан тутди. 
– Шунинг учун сизни яхши кўраман, – деди эҳтирос билан. – Сиз –
биттасиз! 
– Шунинг учун мени... асрайсиз? 
– Албатта! А, сиз-чи? 
– Мен пойингиздаман. 
– Воҳ! – Баҳор яйраб кетиб Дунёга юзланди-ю, ўқрайди. – Мунча 
серёзний бўлмасанг? Нимани ўйлаяпсан? 
– Кўп нарсани. 
Ултон беихтиёр ортига қараб қўйди. Умид йўқ эди. 
Навбат яна санъаткорларга теккан, Хуррам “Тановор”ни чертар, 
ўйинчи тағин хиром этар, калласи “қизиб қолган” ёш йигитлар ҳам бир-
бирини тортиб ўртага туша бошлаган, “пулдор”лар ҳам кўпайиб қолган 
эди. 
Қизиқ-да шу халқимиз! 
, 
Ёнида ҳалиги исқотидан бўлганда, уйига меҳмон келди дейлик: 
сочади! Тавба, ўзини бой-бадавлат кўрсатмоқчи бўладими? Ҳолбуки, 
эртаси куни қозон сувга ташланиши мумкин... Бундан у ўкинади ҳам. 
Бироқ, “ишқилиб, меҳмонлар хурсанд бўлиб кетди-ку”, деб ўзига таскин 
беради-да, шу билан янги меҳмон кутиш учун яна бел боғлайди... 
Ашулачи, ўйинчига пул қистириш одатиям ғалати: шундай 
қилиши керак – вассалом! 

---

307 
Гўзал рақсни томоша қилиш, ҳам, ёқимли қўшиқни эшитиш ҳам – 
текин бўлмаслиги учун шундай қиладими ёки завқи ошиб тошгани боис 
ўзидан кечадими? 
Балки санъаткорни рағбатлантириш учундир? Буям бор-у... 
...лекин барча сабаблар жамулжамигина, унинг борлиғини ифода 
этиши мумкин.