Наргиза ан о рбо ева гоҳИ

Наҳотки бу одамда бошқаларнинг раҳмини келтирадиган 
бирор хислат бўлса, деб ўйлаб ўтирарди Ойгул.
— Ассалому алайкум! Мумкинми?
Эшик •“'чилиб гавдаликкина, юзидан қандайдир нур 
таралаётган, кўзлари чақнаб турган, байрамга кетаётган 
одамдек соч-соқоли ораста бир йигит кириб келди.
— К еч и раси з, хаёл оли б қочибди. М ен Т ол и бж он  
Ҳамидовнинг адво...
— Ҳа, биламан, мен ўша Ҳамидов Толибжон Турсунович 
бўламан, ўтирсам майлими?
— А... ҳа... марҳамат.
— Кечирасиз, сизни чўчитиб юбордим. шекилли, минг 
бор узр, кечирасиз, — деди Толиб.
Ойгул ҳақиқатан ҳам ҳаяжонланиб, ўзини йўқотиб қўяй 
деганди.
— Менга сиз тўғрингизда Санжар айтганди.
— Санжар?! У киши келди ми?
3 0

---

— Ҳа, шу ерга келганимдан бери яқинларимдан фақат 
У билан гаплашаман. Билмадим, қандай рухсат олади. 
Ҳафтада икки марта келиб туради. У кеча оқшом ҳам келиб 
кетганди.
Т о л и б ш у н д а й г а п и р а р д и к и , у н и ҳеч н а р са д а  
айблашмаётгандай, ҳатто онаси ҳам ўлмагандай эди.
Ойгул эзилган, туҳматдан азоб чекаётган, ҳаётнинг 
унга қизиғи қолмаган, ҳаётдан, одамлардан, жамиятдан 
норози бир кимсани кўраман, деб ўйлаганди. Лекин...
— Исмингиз Ойгул, адвокатсиз. Яхши, марҳамат, ншга 
киришайлик. Чунки менинг қиладиган ишларим бор. Ойгул, 
нотугри тушунманг, мен ўз хоҳишим билан ўзимга иш 
топиб олди м. Бир жойда ётавериш қийин, ахир.
Ойгулнинг бу ерга ни мага кел га ни ҳам эсидан чиқиб 
қолай деганди. У олдидаги папками очиб, бир қоғозни олди 
ва Толибга кўрсатиб,
— Маҳалладошларингиз бизнинг уюшмага хат билан