Наргиза ан о рбо ева гоҳИ

аёлларнинг суҳбатини бўлишга бу эркакнинг ҳаққи йўқ 
эди. У шунга ўрганганди. Ҳа, рўзғор аталмиш араванинг 
ж и л о в и н и аёли га б е р и б , ўзи уй да х и зм а т к о р \а м д а  
қоровуллик вазифасидаги бу эркакка озгина раҳми ҳам 
келди. Бу йўлни унинг ўзи танламагандир, деб кўнглини 
хотиржам ҳам қилиб қўйди.
* * *
К ел ас и куни Толиб Ҳ амидов билан учрашиш учун 
рухсатнома олиб, қамоқхонага йўл олди.
— Мен Толиб Ҳамидовнинг адвокатиман. Мана менинг 
ҳуж ж атл ари м , — д ед и Ойгул қўлидаги ҳуж ж атларни  
кўрсатиб. Эшик олдидаги милиционер бир нарсадан хурсанд 
бўлгандай севиниб кетганини яширмади.
2 9

---

— Т ол и бн и н г адвок ати м и си з, жуда яхш и, киринг, 
марқамат, — деди эшикни очиб.
Қамоқхона бошлиғи ўрта ёшдаги полковник Тўлқин 
Маҳмудович эди. У Ойгулни яхши кутиб олди.
— К ел га н и н ги з яхш и б ў л и б д и , м ана у ҳақ и даги  
маълумотлар, - деди-да хўрсиниб қўйди. У ўрнидан туриб, 
— ҳ о зи р у ни о л и б к ел и ш ади . Ш у, м ен и н г х о н ам да 
гаплашсангиз бўладими? Агар си з қарши бўлмасангиз, 
албатта.
— Йўқ, нега энди, яхши бўларди, — деди Ойгул.
— Мен бу йигитни шу ерга келганидан бери кузатиб, 
унинг қандай инсон эканлигини билиб бўлдим. М ен шунча 
йил шу соҳада ишлаб б ундай одамни учратган эмасман. У 
йигит қанақадир бошқача, — деб стол усти дан сигаретасини 
олиб хонадан чиқиб кетди.
Ойгулнинг нимагадир юраги ҳаприқиб кетаётганди. 
Умрининг ярмини жиноятчилар ичида ўтказиб, одамларга 
ишонқирамай қолган бу қамоқхона бошлиғини ҳам ғалати 
аҳволга солиб қўйган бу одамни тезроқ кўргиси келарди.