Наргиза ан о рбо ева гоҳИ

ҳовлидаги сўрига ж ой қилиб, дастурхон сол и б кутиб 
ўтирганди.
— Келинг, келаверинг, уйда ойим йўқлар, у киши 
Туркияга кетганлар, дадамлар гузарга чиқиб кетдилар, 
дугонам келади дегандим, янги гўшт олиб келиб ўзим ош 
қилиб бераман, дедилар.
— Ош нинг кераги йўқ эди, дадангизни овора қилиб 
қўйибсиз-да, — деди Ойгул хижолат чекиб.
— Ойгул опа, — деб сўзини бошлади Наргиза, — ўзингиз 
кўриб тури бси з, ой -к ун и м яқин, яқинда она бўламан, 
лекин ўша кун келишидан қўрқаман. Туғилажак болам 
рисолагидек туғилармикин дейман, — деб кўзига ёш олди 
Наргиза.
— Қўйсангиз-чи, Наргизахон, ҳаммаси яхши бўлади. 
Р а н г и -р ў й и н г и з яхш и , е б -и ч и ш и н г и з ҳам ём о н м а с. 
Худонинг ўзи қўллайди, синглим, кўп қайғурманг, — деб 
кўнглини кўтарди Ойгул.
— Тўғрику-я, опа ҳаммаси бир томондан яхши. Мен 
сизга бир сирни очаман. Онам Санжар аканинг онасидан 
пул о л и б , Туркия, Д у б а й , Х и той дан мол ол и б келиб 
б ер а р д и л а р . М ол л ар н и тўғри у й и м и зг а о л и б к ел и б 
туш ирардилар. Бу ердан ф ирм анинг ом бор чи си келиб 
машинада олиб кетарди. У киши Толиб ака эди. Баъзида 
Толиб ака келганида мендан бош қа ҳеч ким уйимизда 
бўлмасди. Мен ўшанда эндигина мактабни битиргандим. 
Онам менга Толиб ака келса нималарни бериб юборишимни 
айтиб кетардилар. Толиб ака барваста, чиройли йигит, 
айниқса у кишининг ширинсуханликлари менга ёқарди. Биз 
телефон орқали ҳам гаплашиб турардик. У киши менга ҳеч 
кимдан эшитмаган ривоят ва ҳикояларни айтиб берардилар. 
Мен билардим, Толиб ака ҳам менга бефарқ эмасдилар. 
Лекин буни менга билдирмасликка уринардилар. Шу зайлда