Наргиза ан о рбо ева гоҳИ

яна учрашиш ни ваъда қилиб, бу меҳрибон, до но, ақлли 
бекасидан а й рил га н фай зли хонадондан чиқиб кетди.
Эртаси кун Ойгул Санжарни уйидан топам ан, деб 
эрталаб унинг ҳовлисига борди.
Ҳашаматли уч қават қилиб қурилган бино, ҳовлпнинг 
икки томонида катта-катта, евро усулда қурилган дарвозалар. 
Хонадоннинг куча томондаги гулхонаси одам ўта олмаслиги 
учун баланд қилиб қора панжа рада ўраб қўйилганди. Ойгул 
аста бориб эшик қунғироғини босди. Ичкарида қандайдир 
хориж мусиқаси янграрди. Эшикни чиройли, қош кўзлари 
қоп-қора, ўзи оппоққина бир келинчак очди.
Унинг кийимларидан келинлиги билиниб турарди.
— Келинг, сизга ким керак?
— М ен га С а н ж а р ака к ер ак э д и л а р . К еча б и з  
у ч р а ш г а н д и к , м ен у к и ш и н и н г д у с т л а р п Т о л и б  
Ҳамидовнинг адвокатиман, — деди Ойгул.
Бу ж увон ҳали огзи н и оч мае и д а н , ўзи н и н г ёшпга
2 3

---

ярашмаган кийимларни кийиб олган, қулоғига иккитадан 
зирак таққан, бармоқлари узук билан тўла, тилла тишли 
бир аёл чиқиб келди. Бу аёл Санжарнинг онаси Фарида 
опа эди. Ойгул ўзини таништириб, муддаосини айтди.
— Санжар кечқурун келмади. Менимча, ишхонага юк- 
пук келгандир. Т ол и б ҳам қамалиб қолиб ҳам м а иш 
Санжарга қолиб кетди, — деди зарда билан, — келинг, балки 
ҳозир келиб қолар. Наргизахон, бор и н г ч о й -п о й олиб 
келинг, — деб Ойгулни ҳовли ўртасидаги сўрига таклиф 
қилди.
Фарида савдогар оиласида ўсиб улгайди. Улар oitiaaa тўрт 
қиз эдилар. Ф арида кенж аси э д и . У нинг учта о п аси  
ш аҳарн и н г бадавлат х о н адон л ар и га келин бўл и ш ди .